நாட்டின் எதிர்காலத்தை உருவாக்கும் மிக முக்கியப் பொறுப்பில் இருப்பவர்கள் ஆசிரியர்கள். அடுத்த தலைமுறையின் அறிவுசார் வளர்ச்சிக்குக் காரணமாய்த் திகழவேண்டியவர்கள் இவர்கள். சுருக்கமாகச் சொன்னால், நாளைய தலைவர்களை வகுப்பறைகளில் வடிவமைத்துக் கொண்டிருப்பவர்கள் ஆசிரியர்கள்!
 
கவிதை, கதை, நாவல், கட்டுரை ஆகியவற்றை எழுதும் எழுத்தாளர்களுக்கும் இத்தகைய பொறுப்பு இருப்பதாலோ என்னவோ, தமிழ்ச் சூழலில் அவர்களும் ‘ஆசிரியர்கள்’ என்ற சொல்லால் அழைக்கப்படுகிறார்கள். நோக்கத்தில் பிறழாமல், அல்லவை நீக்கி, தேவையானவற்றை இதழில் கவினுற இடம்பெறச் செய்யும் இதழின் தலைமைப் பொறுப்பாளர்களையும் ‘ஆசிரியர்கள்’ என்கிறது தமிழ்ச் சமூகம். ஆக, தமிழ்ச் சமூகத்தில் ஆசிரியர்களின் பங்கு மிக நீண்டது; ஆழமானதும் கூட. வரலாற்றை நினைவூட்டல், அறிவியல் சிந்தனைகளை வளர்த்தல், துறை சார்ந்து ஒழுங்குபடுத்துதல் என்று அடுத்த தலைமுறைக்கு அறிவைக் கடத்திச் செல்லும் அத்தனை ஆசிரியர்களுக்கும் விரல்மொழியரின் ஆசிரியர் தின நல்வாழ்த்துகள்.
 
இன்றைய காலகட்டத்தில் கற்பித்தல் துணைக் கருவியாகக் கருதப்படும் கணினிகள், நாளை முதன்மைக் கருவியாகலாம்; ஆசிரியர்கள் துணைக் கருவியாகிவிடும் வாய்ப்புகளும் உள்ளன. எனவே தொழில்நுட்ப அறிவு மிகுந்திருப்பவர்களே வருங்காலத்தை மன உறுதியோடு எதிர்கொள்ள முடியும். தமிழகத்தில் உள்ள பார்வையற்ற ஆசிரியர்கள் தங்களை நிரூபிக்கவும், பிறரோடு சமமாகப் பொது வாழ்வில் பங்கேற்கவும் தொழில்நுட்பத் தேர்ச்சி பெறுவது அவசியம்.
 
வாசகர்களே! இந்த மாத இதழ் ஆசிரியர் தின சிறப்பிதழாக மிளிரவிருக்கிறது. படித்துப் பயன் பெறுவீர்.
 
நம் இதழை இனி நீங்கள் வரி வடிவில் மட்டுமின்றி, ஒலி வடிவிலும் கேட்டுப் பயன்பெற முடியும். எங்களது யூடியூப் பக்கத்தில் இணைந்து (https://www.youtube.com/channel/UC5T7XluFXmi1J0sCWZG7Tbg) கேட்டுக் கருத்துகளைத் தாருங்கள்.
 
“உணர்ந்ததைச் சொல்கிறோம் உலகிற்கு”

  பார்வையற்ற ஆசிரியர்கள் சங்கத்தின் மதுரைக் கிளையின் தலைவர் முனைவர் S. பாலாஜி; பார்வையற்ற ஆசிரியர்கள் தொடர்பான பல்வேறு கோரிக்கைகளைச் சங்கத்தின் சார்பில் தொடர்ந்து அரசுக்கு முன்வைப்பவர். பார்வையற்ற கல்லூரி மாணவர்கள் மற்றும் பட்டதாரிகள் சங்கத்திலும் தீவிரமாகச் செயல்பட்டவர். பார்வை இழப்போடு, இடையில் நடந்த ஒரு விபத்தால் ஒரு காலையும் இழந்தவர். இருந்தபோதிலும், தொடர்ச்சியாகக் களத்தில் இயங்கிக்கொண்டிருக்கும் இவரை நம் இதழுக்காகச் சந்தித்தோம்.
 
பாலகணேசன்: உங்களைப் பற்றிய சிறு அறிமுகத்தை நம் வாசகர்களுக்குக் கூறுங்கள்?
 
முனைவர் பாலாஜி: திருவாரூர் மாவட்டத்தில் உள்ள வடவேர்க்குடி என்ற கிராமம்தான் என் சொந்த ஊர். எனது தொடக்கக்கல்வியை திருவாரூர் பார்வையற்றோர் பள்ளியிலும், நடுநிலைக் கல்வியை தஞ்சை பார்வையற்றோர் பள்ளியிலும், மேல்நிலைக் கல்வியை பூவிருந்தவல்லி பார்வையற்றோர் பள்ளியிலும் முடித்தேன். இளங்கலை மற்றும் முதுகலைப் பட்டங்களை பச்சையப்பா கல்லூரியிலும், மதுரை காமராசர் பல்கலைக்கழகத்தில் ஆய்வியல் நிறைஞர் பட்டத்தையும், மனோன்மணியம் சுந்தரனார் பல்கலைக்கழகத்தில் முனைவர் பட்டத்தையும் பெற்றேன். இவை தவிர, சில பட்டயப் படிப்புகளையும் முடித்துள்ளேன். 2002-இல் ஆசிரியர் பணியில் சேர்ந்தேன். 2012-இல் முதுநிலை ஆசிரியராய் பதவி உயர்வு பெற்று, மதுரை ஒத்தக்கடை அரசு ஆண்கள் மேல்நிலைப்பள்ளியில் பணியாற்றி வருகிறேன். எனது குடும்பம் பற்றிச் சொல்ல வேண்டுமானால் நான், மனைவி மற்றும் இரு ஆண் குழந்தைகள்.
 
கேள்வி: நீங்கள் சங்கச் செயல்பாடுகளில் தீவிரமாய் இயங்கியவர் என்பதால் கேட்கிறேன்; தமிழகத்தில் சாதாரணப் பள்ளியில் பணியாற்றிய முதல் பார்வையற்ற ஆசிரியர் யார் என்ற தரவுகள் இருக்கிறதா?
 
பதில்: 1979-இல் பத்மராஜ் அவர்கள் கல்லூரி பேராசிரியராக பணி நியமனம் பெற்றதுதான் தொடக்கம். பள்ளிகளைப் பொறுத்தவரை, மாரிமுத்து (தத்துவவியல்), நா.ரா. ரங்கநாதன் (சமூகவியல்), கு.பா. ராமலிங்கம் (பொருளாதாரம்) போன்றோரை தொடக்ககால பள்ளியாசிரியர்கள் என்று சொல்லலாம். இவர்கள் 80-களின் தொடக்கத்தில் சென்னை சுற்றுவட்டாரப் பகுதிகளில் பணியாற்றியவர்கள். பிற பகுதிகளைப்பற்றி விவரம் தெரியவில்லை.
 
கே: 50-களிலேயே நம்மவர்கள் கல்லூரிகளில் படிக்கத் தொடங்கி விட்டார்களல்லவா?
 
ப: 60-களில்தான் பட்டம்பெறத் தொடங்கினார்கள். இருந்தும் அவர்களுக்கு அப்போது முறையான பணிவாய்ப்புகள் இல்லை. சுருக்கெழுத்தர், டெலிஃபோன் ஆபரேட்டர் முதலிய பணிகள் தரப்பட்டன. மத்திய அரசின் V.R.T.C. நிறுவனத்திற்குச் சென்றால் ஏதேனும் ஒரு பணி கிடைக்கும். 80-களுக்குப் பிறகுதான் நம்மவர்கள் ஆசிரியர்களாகப் பணியாற்றத் தொடங்கினர்.
 
கே: அவர்கள் எதன் அடிப்படையில் பணிவாய்ப்பைப் பெற்றனர்?
 
ப: 1988 வரை மத்திய அரசின் அரசாணை 36305-இன்படி கருணை அடிப்படையில் 1% இட ஒதுக்கீடு அளிக்கப்பட்டது. அதன்படி சொற்பமானவர்களே பணிவாய்ப்பைப் பெற்றனர். 1988-ல் தமிழக அரசின் அரசாணை 99-இன்படி ஊனமுற்றோர் பணியாற்ற உகந்த 14 பணிகள் அடையாளம் காணப்பட்டன. அதில் ஆசிரியப்பணியும் ஒன்று. இச்செயல்பாட்டில் தலைமைச் செயலாளர் M.M. இராஜேந்திரன் அவர்களின் பங்கு முக்கியமானது. அதன் பிறகே பார்வையற்றவர்கள் ஆசிரியப்பணியில் கணிசமாக பணியமர்த்தப்பட்டனர். 1991-ல் அரசாணை 1543-இன்படி ஒரே நேரத்தில் 43 பேர் கல்லூரிப் பேராசிரியர்களாக பதவி ஏற்றனர். 1994-ல் அரசாணை 7330-இன்படி 52 பேர் பேராசிரியர்களாக பணி பெற்றனர். இதுபோன்ற அரசின் செயல்பாடுகளால் இந்தியாவிலேயே அதிகம் பார்வையற்ற ஆசிரியர்கள் பணியாற்றும் மாநிலமாக தமிழகம் திகழ்கிறது. தற்போது 4000-க்கும் அதிகமான பார்வையற்றவர்கள் ஆசிரியர்களாக பணியாற்றுகின்றனர்.
 
கே: பிற மாநிலங்களில் பார்வையற்ற ஆசிரியர்களின் நிலை எவ்வாறு இருக்கிறது? தமிழகத்திலிருந்து வேறுபட்டு அவர்களுக்கென சலுகைகள் ஏதேனும் அரசுகள் அளிக்கின்றனவா?
 
ப: மகாராஷ்டிராவில் நமக்கான உபகரணங்களை வாங்குவதற்கான படியை அரசு அளிக்கிறது. கேரள அரசு பார்வை மாற்றுத்திறனாளி ஆசிரியர்களுக்கு உதவ, வட்டாரத்திற்கொரு பணியாளரை நியமித்துள்ளது. ஹரியானாவில் மாற்றுத்திறனாளிகளுக்கு மட்டும் ஓய்வு பெறும் வயது 60-ஆக உயர்த்தப்பட்டுள்ளது. டெல்லி பெருநகரமென்பதால் அங்கு நம் நிலை சிறப்பாக இருக்கிறது. பிற மாநிலங்கள் பேராசிரியர் பணிக்கே முக்கியத்துவமளிக்கின்றன. ஆந்திராவில் மாற்றுத்திறனாளிகள் தற்காலிகப் பணியாளர்கள்தான். மற்ற மாநிலங்களை ஒப்பிடும்போது தமிழகம் மிக உயர்ந்த நிலையில் இருக்கிறது என்பதை மறுக்க முடியாது!
 
கே: பணி தளத்தில் பார்வை மாற்றுத்திறனாளி ஆசிரியர்கள் எதிர்கொள்ளும் சிக்கல்களாக நீங்கள் கருதுவது?
 
ப: திறமையை அங்கீகரிக்காமை, மாறுபட்ட கண்ணோட்டத்தில் பார்ப்பது. தொழில்நுட்பத்தின் வரவு, மாற்றுத்திறனாளிகள் குறித்து சமூகத்தில் ஏற்பட்டுள்ள விழிப்புணர்வு போன்றவற்றால் இன்று அந்நிலை ஓரளவு மாறியிருக்கிறது. அடுத்ததாக, கற்றல்-கற்பித்தல் தொடர்பான உதவிகளைப் பெறுவதில் உள்ள சிக்கல். நம்மோடு நன்றாகப் பேசுபவர்கள் விண்ணப்பம் பூர்த்தி செய்தல் போன்ற உதவிகளைக் கேட்கும்போது நழுவிவிடுகிறார்கள். நம்முடன் பழகியவர்களைவிட, தெரியாதவர்கள் செய்யும் உதவிகளே அதிகம். பார்வையற்றவர்கள் அதிகம் பேசுகிறார்கள் என்ற கருத்தும் இருக்கிறது. அவர்கள் பேசித்தான் பல விடையங்களைப் பெறவேண்டியிருக்கிறது என்பதை மற்றவர்கள் புரிந்துகொள்ள வேண்டும்.
 
கே: நம்மவர்கள் மாற்றிக்கொள்ள வேண்டியவை என எதனைக் குறிப்பிடுவீர்கள்?
 
ப: 15 நிமிடங்கள் தாமதமாக வரலாம், அதுபோல முன்கூட்டியே செல்லலாம் என்ற சலுகையை நூல் பிடித்தாற்போல கடைப்பிடிக்க வேண்டியதில்லை. சில பள்ளிகளில் பயத்தின் காரணமாக தலைமையாசிரியர்கள் தனியாக வருகைப் பதிவேட்டை பராமரிக்கின்றனர். அதைப் பார்வையற்ற ஆசிரியர்கள் எதிர்க்கின்றனர். ஆடிட்டிங் பிரச்சனைக்கு அதுதான் தீர்வெனில் அதை ஏற்றுக்கொள்ளலாம். மேலும், நம்மவர்கள் பணிவுடனும் கனிவுடனும் பேசிப்பழக வேண்டும். அப்போதுதான் நமக்கான உதவிகள் கிடைக்கும். யாரையும் சார்ந்து இல்லை எனச் சொல்லிக்கொண்டாலும், பல நேரங்களில் பிறரின் உதவியை நாட வேண்டியிருக்கிறது. எனவே, ‘யாரையும் மதித்துவாழ்’ என்ற பாரதியின் வாக்கை வாழ்வில் கைக்கொள்ள வேண்டும். பணியிடத்தில் நம் நற்குணங்களை வெளிப்படுத்துவதன் மூலமே அனைவரின் மனத்திலும் இடம்பிடிக்க இயலும்.
 
கே: ஆசிரியர் பணியால் நம்மவர்களின் பொருளாதார நிலை உயர்ந்திருக்கிறது. அவர்கள் பார்வையற்ற அடுத்த தலைமுறையை கைதூக்கி விடுவதில் எவ்வாறு செயல்படுகின்றனர்?
 
ப: திருப்திகரமானதாக இல்லை. ஒருகாலத்தில் நம் சமூகத்தை முன்னேற்ற உடல், மனம், பணம் என மூவகையிலும் பங்களிப்பைக் கொடுத்தவர்கள், பொருளாதாரம் நிலைபெற்றதும் விலகிச் செல்கின்றனர். நட்பிற்காக பண உதவி செய்கிறார்களே தவிர, நம் சமூகம் முன்னேற வேண்டுமென மனமுவந்து கொடுப்பதில்லை. உரிமைகளையும், சலுகைகளையும் பெறுவதற்காக அனைவரும் தங்களாலான உதவிகளைச் செய்ய வேண்டும்.
 
கே: சிறுபான்மையினராக இருக்கும் நமக்குச் சங்கம் அவசியம்தானே?
 
ப: (சிரிக்கிறார்) முன்னாள் நாடாளுமன்ற உறுப்பினர்கள், முன்னாள் ஆளுநர்கள், முன்னாள் காவல்துறை ஊழியர்கள் முதலியோரெல்லாம் சங்கம் வைத்திருக்கிறார்கள். இவ்வளவு ஏன்? முன்னாள் நீதிபதிகள் தங்களுக்கென பேரவை வைத்திருக்கிறார்கள். இவ்வாறு அரசியல், அதிகாரம், நீதித்துறையில் இருப்பவர்களே சங்கம் வைத்திருக்கும்போது, தொடர்ச்சியாக உரிமைகளுக்காகவும், பிரச்சனைகளுக்காகவும் போராடும் நமக்குச் சங்கம் மிகவும் இன்றியமையாதது. சங்கமாக ஒன்றிணைவதன் மூலமே நமக்கான தீர்வுகளை விரைந்து பெறமுடியும்.
 
கே: இளைய தலைமுறையினரிடம் சங்கமாகச் சேரும் மனப்பான்மை எப்படி இருக்கிறது?
 
ப: குறைந்துகொண்டே வருகிறது. பார்வையற்ற கல்லூரி மாணவர்கள் மற்றும் பட்டதாரிகள் சங்கத்திலும் (CSGAB),  பார்வையற்றோர் ஆசிரியர் சங்கத்திலும் (BTA) சேர பலரும் ஆர்வம் காட்டுவதில்லை. அவர்கள் கொடுக்கும் சிறு தொகைக்காக அவர்களை சேரச்சொல்லவில்லை; அனைத்துப் பகுதிகளிலும் உறுப்பினர்கள் இருந்தால் செயல்பாட்டாளர்களுக்கு உளரீதியாக ஒரு தெம்பைக் கொடுக்கும். சங்கங்களின் முயற்சியால் தற்போது கல்வி பெறுவதும், வேலைவாய்ப்பு பெறுவதும் முன்பைக் காட்டிலும் எளிமையாகி இருப்பதாலோ என்னவோ, பலருக்கும் சங்கத்தின் அவசியம் புரிவதில்லை.
 
கே: பார்வையற்ற ஆசிரியர்களின் கோரிக்கைகளை அரசு எவ்வாறு அணுகுகிறது?
 
ப: 5 ஆண்டுகளுக்கும் மேலாக 10, 15 கோரிக்கைகளைத் தொடர்ந்து முன்வைத்து வருகிறோம். போதிய நிதியில்லை, அரசின் கொள்கை முடிவு எனக்கூறி நிறைவேற்றாது காலம் தாழ்த்துகிறார்கள். இந்திய அரசியலமைப்புச் சட்டமே நம் தேவைகளை நிறைவேற்றச் சொல்கிறது. 5000 பேர்தான் இருப்போம்; நம் தேவைகளுக்காக நிதியும் மிகக் குறைவாகவே தேவைப்படும். இருந்தும் மறுப்பதன் காரணம் புரியவில்லை. பார்வையற்றவர்களும் வளர்ந்து கோரிக்கைகளை கேட்குமளவிற்கு வந்துவிட்டார்களே என்ற காழ்ப்புணர்ச்சியும் இருப்பதுபோல தோன்றுகிறது.
 
கே: தனியார் மயம் அதிகரிப்பால் மாற்றுத்திறனாளிகளின் நிலையில் எத்தகைய மாற்றங்கள் ஏற்படும்?
 
ப: மிக மோசமாக இருக்கும். முன்பு மொத்த பணியிடங்களை கணக்கில் கொண்டு நமக்கான இட ஒதுக்கீடு அளிக்கப்பட்டதோடு, பொதுப்பிரிவிலும் பணிகளைப் பெறமுடிந்தது. இனி T.R.B. மொழிப்பாடங்கள், சமூக அறிவியல் என அடையாளம் காணப்பட்ட பணிகளை மட்டும் கணக்கில் கொண்டு ஒதுக்கீட்டை நடைமுறைப்படுத்தப் போகிறது. P.T.A. தற்காலிகப் பணி நியமனங்களிலெல்லாம் நாம் புறக்கணிக்கப்படுவோம். அரசு உதவிபெறும் கல்லூரிகளில் தற்காலிகமாக 35 உதவிப் பேராசிரியர்கள் நியமிக்கப்பட்டனர்; திறமையின்மை என காரணங்களைக்கூறி அவர்களைப் பணியைவிட்டு நிறுத்திவிட்டனர். பாராளுமன்றச் சட்டத்தின்படி அரசு உதவிபெறும் கல்லூரிகள் மாற்றுத்திறனாளிகளைப் பணியில் அமர்த்த வேண்டும். காது கேளாதோர், கை கால் ஊனமுற்றவர்களை அலுவலகப் பணிகளில் அமர்த்திக்கொண்டு, வேலை கொடுத்ததாய் கணக்கு காட்டுகின்றன; பார்வையற்றவர்களை பெரும்பாலும் நியமிப்பதில்லை. சிறுபான்மை சுயநிதிக் கல்லூரிகள் இட ஒதுக்கீட்டை பின்பற்ற வேண்டியதில்லை என்றாலும், சிறுபான்மை சமூகத்தைச் சேர்ந்த பார்வை மாற்றுத்திறனாளிகளுக்கு பணி வழங்கலாமே! ஆனால், அது நடப்பதில்லை. மொத்தத்தில் உலகமயம், தனியார்மயம், தாராளமயம் இவற்றில் நாமெல்லாம் உதிர்ந்த மலர்கள். தொழில்நுட்பங்களை கையாளக் கற்றுக்கொண்டு, அனைவருக்கும் சமமானவர்களாய் மேலெழுவதே இதற்குத் தீர்வாய் அமையும்.
 
கே: தலைவராக உங்களது சாதனை என்ன? நிறைவேற்ற இயலாதது என்ன?
 
ப: பயணப்படியை 1.5 மடங்கு, அதாவது 1000-லிருந்து 2500-ஆக உயர்த்தி வழங்கச் செய்தது, பிரெயில் நூல்களை அச்சிடப் பாடப்புத்தகங்களை ஒருங்குறி வடிவில் N.I.V.H.-க்குக் கிடைக்கச் செய்தது, பேராசிரியர்கள் நியமனங்களில் முறையாக இட ஒதுக்கீடு பின்பற்றப்படுமென உறுதியைப் பெற்றது போன்றவை சாதனைகள். பார்வையற்ற இடைநிலை ஆசிரியர்களுக்கான பதவி உயர்வு,  பணியிட மாறுதலில் முன்னுரிமை, பாடநூல்களை ஒருங்குறி வடிவில் பொதுத் தளத்தில் வெளியிடுதல், நமக்கான உபகரணங்களை வாங்குவதற்கான செலவுப் படியை அரசிடமிருந்து பெறுதல் போன்றவை நிறைவேறாத கோரிக்கைகள் என்று சொல்லலாம்.
 
கே: உங்களுக்குக் கால் எப்போது பழுதுற்றது? அதற்கு அரசின் உதவி ஏதும் கிடைத்ததா?
 
ப: முனைவர் பட்ட ஆய்விற்காகத் தஞ்சை செல்லும்போது விபத்தில் இடதுகால் பாதிக்கப்பட்டது. அதற்கான இழப்பீட்டை நீதிமன்றத்தை நாடித்தான் பெற்றேன். பணியிலிருப்பவர் ஊனமடைந்தால் அரசின் உதவி கிடைப்பதுபோல,  மாற்றுத்திறனாளி இன்னோரு ஊனமடைந்தால் தனிச் சலுகை எதுவும் வழங்கப்படுவதில்லை. சென்னை முட்டுக்காடு பகுதியில் அமைந்துள்ள தேசிய பல்லூனமுடையோருக்கான (Multiple-Disability) அலுவலகத்தையும் தொடர்புகொண்டேன்; முறையான பதிலில்லை. பார்க்கும் திறனும், கேட்கும் திறனும் இல்லாதவர்களையே அவர்கள் பல்லூனமுடையவர்களாகக் கருதுகிறார்கள் போலும். என்னுடைய பிரச்சனையை அவர்கள் புரிந்துகொள்ளவில்லை. பார்வையற்றவராக இருந்தால் தனியாக பயணம் செய்துவிடலாம்; கால் பாதிக்கப்பட்டிருப்பதால் கட்டாயம் உதவியாளரை உடனழைத்துச் செல்லவேண்டும். இதனால், பயணச்செலவு அதிகரிக்கிறது. எனவே அரசு பயணப்படியை உயர்த்தி வழங்கலாம்; அல்லது சிறப்பு வாகன வசதியளிக்கலாம்.
 
கே: ஆக சிறுபான்மையினரிலும் சிறுபான்மை ஆகிவிட்டீர்கள்?
 
ப: ஆமாம்!
 
பா. புள்ளி விவரங்களை அரசாணை எண்ணுடன் துல்லியமாய்ச் சொல்கிறீர்களே! வியப்பாக இருக்கிறது. அதற்குக் காரணமென்ன?
 
ப: கல்லூரிக் காலத்திலிருந்தே சங்கச் செயல்பாடுகளில் என்னை முழுமையாக இணைத்துக்கொண்டேன். மாற்றுத்திறனாளிகள் தொடர்பான மத்திய அரசின் கூடல்களில் தவறாது கலந்துகொள்வேன். 1992-லிருந்து 2012 வரை வெளியான சட்டங்கள், சுற்றறிக்கைகள், அரசாணைகள் போன்றவற்றில் நேரடியாகவோ மறைமுகமாகவோ என்னுடைய பங்களிப்பு இருந்ததென்பது உண்மை. கால் பாதிக்கப்பட்ட பிறகே சங்கச் செயல்பாடுகளை சற்று குறைக்க வேண்டியதாகிவிட்டது.
 
கே:  பார்வையற்ற ஆசிரியர்கள் சங்கத்தின் செயல்பாடுகள் குறித்து பிற அமைப்பினர் என்ன சொல்கிறார்கள்?
 
ப: ‘உகந்த வார்த்தைகளைத் தேர்ந்தெடுத்து, கோரிக்கைகளைச் சுருக்கமாகவும் தெளிவாகவும் உங்களால் எப்படிச் சொல்ல முடிகிறது’ எனச் செய்தியாளர்களே பாராட்டியிருக்கிறார்கள். பிற அமைப்புகளும், பார்வையற்ற ஆசிரியர்கள் சங்கம் முறையாகத் தேர்தல் நடத்துவதையும், குறித்த காலத்தில் செயற்குழு, பொதுக்குழுவைக் கூட்டி முடிவெடுப்பதையும் அறிந்து வியப்படைகிறார்கள். ஏனென்றால், பல அமைப்புகள் முறையாக இவற்றைச் செய்வதில்லை.
 
கே: உங்களது வளர்ச்சிக்கு உறுதுணையாக இருந்தவர்கள் என்று நீங்கள் யாரைக் குறிப்பிடுவீர்கள்?
 
ப: பார்வையற்ற பட்டதாரிகள் சங்க ஆலோசகர் S.S. கண்ணன்,  பச்சையப்பா கல்லூரி பேராசிரியர் பாலகிருஷ்ணன், தஞ்சைப் பார்வையற்றோர் பள்ளி முன்னாள் தலைமையாசிரியர் கணேசன், சங்கத்தோழர்களான பட்டாபிராமன், சாந்தலிங்கம், இளங்கோவன், நாகராஜ் மற்றும் எனது குடும்பம் எனப் பலரும் என் வளர்ச்சிக்குக் காரணமானவர்கள்.
 
கே: உங்களது பொழுதுபோக்கு பற்றி கூறுங்களேன்?
 
ப: ஆங்கிலம், தமிழ் என இருமொழி பிரெயில் மற்றும் ஒலிப்புத்தகங்களை வாசித்தல், என் குழந்தைகளின் கல்விச் செயல்பாடுகளுக்கு உதவுதல், வகுப்பெடுப்பதற்காகப் படித்தலென கல்வி சார்ந்ததாகவே எனது பொழுதுபோக்கு அமைந்திருக்கிறது.
 
கே: பாலாஜி அவர்கள் ஆசிரியராகாமல் இருந்திருந்தால் என்னவாகியிருப்பார்?
 
ப: ஒரு தொழில் வல்லுனராய் ஆகியிருப்பேன். அரசுப்பணியில் சேர்வதற்கு முன்பு சென்னையில் ஃபெனாயில், டெட்டாயில், அந்துருண்டை போன்றவற்றை மொத்த விற்பனை விலைக்கு டன் கணக்கில் வாங்கி பள்ளி, கல்லூரி போன்றவற்றுக்கு விநியோகித்தேன். அதில் கணிசமான லாபம் கிடைத்தது. அதனால் உந்தப்பட்டு அவற்றை நானே தயாரிக்க வேண்டுமென்ற ஆர்வத்தில்,  சிறுதொழில் வளர்ச்சி மையத்தில் முறையாகப் பயிற்சியும் பெற்றேன். DDRO சொன்னார் என்பதற்காக ரூ. 15000 வங்கிக் கடனெல்லாம் கிடைத்தது. ஆசிரியப்பணி கிடைக்காது இருந்திருந்தால் அதைத் தொடர்ந்திருப்பேன். அதையும் தொடர்ந்திருந்தால் இரண்டாவது வருமானமாக இருந்திருக்குமே என இப்போது தோன்றுகிறது (சிரிக்கிறார்).
 
கே: புதிய தலைமுறை பார்வை மாற்றுத்திறனாளி ஆசிரியர்களுக்கு தாங்கள் கூற விரும்புவது?
 
ப: கடமை, கண்ணியம், கட்டுப்பாடு மற்றும் பொறுமை, பணிவு, சேவை இவற்றை நடைமுறையில் பின்பற்றுவதன் மூலம்தான், நாமும் வளரமுடியும்; நம் சமூகத்தையும் வளர்க்க முடியும். இதுவே என் அனுபவத்தில் நான் கண்டறிந்த உண்மை!

பாலகணேசன்: இதுவரை எங்கள் வாசகர்களுக்காக தங்களது அனுபவங்களைப் பகிர்ந்துகொண்டதற்கு, ‘விரல்மொழியர்’ நன்றியைத் தெரிவித்துக் கொள்கிறது.
 
முனைவர் S. பாலாஜி அவர்களைத் தொடர்புகொள்ள: [email protected]
தொகுப்பு: பொன். சக்திவேல்

ஓடிக்கொண்டிருக்கும்  உலகினிலே,
தேடிவரும்  இடையூறுகளை,
அதிரடி காட்டும் ஆசையினால்,
நொடிப்பொழுது சிந்திக்காமல்,
ரோஜாப்பூ வாழ்க்கையை,
முள்ளை மறந்து,
முல்லைப் பூவெனக் கருதி,
கணப் பொழுது வேகத்தாலும்,
சுயபொறுப்பற்ற முயற்சியாலும்,
தேகத்தை
முட்படுக்கையில் கிடத்திட்டோம்,
நிரந்தரமாய்!
 
நிரந்தரம் அதுவல்ல,
நிமிர்தலே வரந்தரும்!
சுழன்றிடும் புவியிலே,
கைகொடுப்பார் எதிர்நோக்குதல் ரவியல்லே!
முடியுமா கேள்வியிலே,
வென்றிடனும் தன்னம்பிக்கை முயற்சியிலே!
முதுகுத் தண்டுவடத்தினிலே,
மின்னிடும் வலி
தகர்ந்திடும் நின் வெற்றியிலே!
 
படுக்கையிலே காலைக் கடனைக் கழித்து,
நகர்தலுக்கும் மற்றோர் துணை நாடி,
பட்டாம்பூச்சி வாழ்வைத் தொலைத்து,
நொடிக்கு நொடி மனம் வெம்பி,
குடும்பச் சுமையைக் கூடுதலாக்கி,
முடிவற்ற சோதனையை எண்ணிக்
கடந்த காலம் போதும்!
எழுந்து வா -
கைகோர்த்து அடைவோம் வெற்றி!
 
ஏனையோர்க்கு ஒரு கருத்து!
வாகனத்தில் செல்வோர் கவனியுங்கள்,
பொறுமை  காத்திடுங்கள்!
மரத்திலும், கயிற்றிலும் ஏறும்போது
உரிய  காப்பு செய்திடுங்கள்!
விளையாடுவதற்கும், விலை கொடுப்பதற்கும் அல்ல வாழ்வு
என்பதை உணர்ந்திடுங்கள்!
வீழ்ச்சியிலும் எழுச்சியாய் வினையாற்றி
வாழ்வை  வென்றிடுங்கள்!
 
(செப்டம்பர்  5, சர்வதேச முதுகுத் தண்டுவடம் பாதிக்கப்பட்டோர் தினம்).
--
(கவிஞர் பரோடா வங்கி, சேலம் கிளையின் உதவி மேலாளர்).
தொடர்புக்கு: [email protected]

  அது 1993 என்று நினைக்கிறேன். மாலை மூன்றரை மணிக்கு கரூரிலிருந்து வரும் அருணா பஸ் அப்போதுதான் ஹாரன் அடித்துக்கொண்டு தெற்கே சென்றிருந்தது. எங்கள் குடும்பத்திற்கு அப்போது சொந்தமாக இருந்த தோட்டத்தின் வாய்க்கால் தண்ணீரில் தென்னை மரத்திலிருந்து விழுந்திருந்த குரும்பைகளைப் போட்டு விளையாடிக் கொண்டிருந்தேன். எங்கள் தோட்டத்திற்குப் பக்கத்தில் குத்தகைக்கு விவசாயம் செய்துவந்த கந்தன்தான் அவரை அழைத்துவந்தார். என் அம்மா என்னைக் கூப்பிட்டு அவரிடம் காட்டினார்; என் அப்பா அப்போது கரூரில் மண்டிக்கடை வைத்திருந்த தகவலையும், என்னைப் பற்றிய சிறு வரலாற்றையும் கூறினார். "அப்படியா! ஒன்னும் கவலைப்படாதீங்க. கரூர் சி.எஸ்.ஐ. பள்ளிக்கூடத்திலேயே பார்வையற்றோர் பிரிவும் இருக்கு. நாளைக்கே இவுங்க அப்பா கூட ஸ்கூலுக்கு அனுப்பிவிடுங்க. இந்த வருஷம் கொஞ்சம்தான் இருக்கு. அடுத்த வருஷம் ஒன்னாம் வகுப்புல சேர்த்திடலாம்" என்று உற்சாகமாகச் சொன்னார் அவர். "இவுங்க அப்பா விசாரிச்சதுக்கு தஞ்சாவூரிலயும் மெட்ராசுலயும்தான் இவுங்களுக்கு பள்ளிக்கூடம் இருக்குனு சொன்னாங்கலாம் சார். கரூரிலேயே இருக்குன்னா நாங்களும் பக்கத்திலேயே பாத்துக்குவோம்" என்ற என் அம்மா சாப்பிடச் சொன்னதையும் கேட்காமல் இளநீர் மட்டும் குடித்துவிட்டுக் கிளம்பிவிட்டார் அவர்.
 
பல பார்வையற்றோரின் இளவயது நிலையை ஒத்ததுதான் என்னுடய கதையும். குலூக்கோமா எனப்படும் கண் நீர் அழுத்த பாதிப்பு இருந்ததால், முழுவதும் பார்வையில்லாமல் பிறந்த எனக்கு, பிறந்த அடுத்த பத்து மணிநேரத்திலேயே மதுரை அரவிந்த் கண் மருத்துவமனையில் சிகிச்சை அளிக்கப்பட்டது. ஆனால், 'கண்ணில் வெள்ளை படர்ந்திருப்பதால் இப்போதைக்கு ஒன்றும் செய்யமுடியாது' என்றும், 'இந்த மருந்துகளை தொடர்ந்து ஊற்றுங்கள்' என்றும் மருத்துவர்கள் அன்று முதல் கூறி வருகின்றனர். ஆனாலும், 'இப்போதைக்கு முடியாது, பின்னாடி பாக்கலாம்' என்று மருத்துவர்கள் கூறியிருந்ததால், அந்த 'பின்னாடி' வரும் என்று நம்பிய நல்ல நேரத்திற்காக என் பெற்றோர் தொடர்ந்து அரவிந்த் மருத்துவமனைக்கு மூன்று மாதத்திற்கு ஒருமுறை செல்வதை வழக்கமாக வைத்திருந்தனர். என் அம்மா சாமியார்கள், பாதிரியார்கள் என சுற்றுவட்டாரத்தில் தமது கம்பெனிகளை நடத்திக்கொண்டிருந்த பலரிடமும் மதச்சார்பற்ற முறையில் என்னைத் தூக்கிக்கொண்டு போனார். நல்ல வேளையாக அப்போது ஹீலர் பாஸ்கர் கோஷ்ட்டியெல்லாம் இல்லை, எனவே இகலோக மீட்பர்களான அலோபதி மருத்துவர்களையும் என் பெற்றோர் உறுதியாகவே நம்பினர்.
 
கண் சிகிச்சை முகாம்கள் எங்கு நடந்தாலும் அங்கெல்லாம் அழைத்துச் செல்லவும் என் அம்மா தவறவில்லை. அப்போது நாங்கள் இருந்த  சின்னக் கரியாம்பட்டிக்கு அருகில் உள்ள வெஞ்சாமான்கூடலூரில் நடந்த அப்படியொரு மருத்துவ முகாமில் என்னைப் பரிசோதித்த மருத்துவர்கள், எனக்கு பார்வை திரும்ப தற்போதைக்கு வழியில்லை என்பதையும், எனக்கு உடனடியான தேவை ஆரம்பக் கல்வி என்பதையும் எடுத்துக் கூறியதோடு, எங்கள் ஊர் விவரத்தையும் பதிவு செய்துகொண்டனர். அந்த தகவலை எப்படியோ பெற்றுக்கொண்டு, எங்கள் ஊருக்குப் பேருந்து பிடித்து, 25 கிலோமீட்டர் பயணித்து என்னைக் கண்டுபிடித்திருக்கிறார் ராஜசேகர் சார். ஒருவேளை அன்று அவர் அந்தப் பேருந்துப் பயணத்தை மேற்கொள்ளாமல் போயிருந்தால், எனது வாழ்க்கை எப்படி மாறிப்போயிருக்குமோ தெரியாது!
 
ஒருங்கிணைந்த கல்வித்திட்டத்தின் கீழ், கரூர் சி.எஸ்.ஐ. ஆண்கள் மற்றும் பெண்கள் பள்ளியில் பார்வையற்றோருக்கான ஆதார மையங்கள் (Resource Centers) செயல்பட்டு வந்தன. திருச்சி புனித சிலுவை கல்லூரி (Holy Cross College) ஒரு கிறித்துவ சேவை நிறுவனத்தின் நிதியுதவியுடன் இத்திட்டத்தைச் செயல்படுத்தியது. ஆண்கள் தொடக்கப் பள்ளியில் ஆதார ஆசிரியராக கணேசன் சாரும், மேல்நிலைப் பள்ளியில் ராஜசேகர் சாரும் இருந்தனர், அவர்களை முறையே சின்ன சார் என்றும் பெரிய சார் என்றும் அழைப்பது எங்கள் வழக்கம். என்னை முதல் ஆறு மாதங்களுக்கு எனது அப்பா தினசரி பள்ளிக்கு அழைத்துச்சென்று வந்தார். அப்போதே ஆறு புள்ளிகள், பொருட்களின் வடிவங்கள் என அடிப்படைப் பயிற்சிகள் பலவற்றை கணேசன் சார் தொடங்கிவிட்டார். இரு விரல்களையும் பயன்படுத்தி எப்படி பிரெயில் படிப்பது என்பதை ஆறு புள்ளிகள் கொண்ட பெரிய அட்டையை வைத்து, 'இது நாம் இருக்கும் தெரு, இது உன் அண்ணன் படிக்கும் தெரு. இப்போது உன்னைக் கொண்டுவந்து விட்டுவிட்டு உன் அண்ணன் திரும்ப இதே தெருவில் நடந்துபோய், அடுத்த தெருவில் இப்படி நுழைகிறான்' என்று சொல்லி, இரண்டு சார்களும் விளக்கிய நினைவுகள் மனதில் நிழலாடுகின்றன. இரு சார்களுக்குமே எங்கள் ஒவ்வொருவரின் வீட்டு நிலைமைகள் உள்ளிட்ட எல்லாப் பின்னணிகளுமே அத்துப்படி. ஒவ்வொருவருக்கும் தகுந்தபடி, அவர்களின் கற்றல் திறன்களை கணக்கில் கொண்டதாக அவர்களின் பயிற்சிமுறை இருந்தது என்பதை இப்போது உணரும்போது உண்மையாகவே மலைப்பு ஏற்படுகிறது!
 
நான் முறைப்படி ஒன்றாம் வகுப்பில் சேர்வதற்கும், சி.எஸ்.ஐ. விடுதிக் கட்டண உதவியை அந்தக் கிறித்துவ நிறுவனம் நிறுத்திக் கொண்டதற்கும் சரியாக இருந்தது. சோவியத் வீழ்ச்சிக்குப் பின்னர், பெர்லின் சுவர் உடைக்கப்பட்டு, கிழக்கு ஜெர்மனி மேற்கு ஜெர்மனியுடன் இணைந்ததால் கிழக்கு ஜெர்மனியில் இருந்து செயல்பட்ட அந்த நிறுவனத்தின் நிதி ஆதாரங்கள் குறைந்து போனதற்குக் கர்த்தரைப் பொறுப்பாக்க முடியாதுதான்! பள்ளி நிர்வாகமும் குறைந்தபட்ச கட்டணமில்லாமல் எங்களைத் தங்கவைக்க முடியாது என்று கைவிரித்துவிட்டது.
 
ஆனால், ராஜசேகர் சார் மாணவர்களை கைவிடவில்லை. அவரும் இன்னும் பலரும் இணைந்து உள்ளூரில் இருந்த தொழில் அதிபர்கள், சேவை நிறுவனங்கள், தன்னார்வலர்கள், பத்திரிக்கையாளர்கள் என பலரது ஆதரவைப் பெற்று, தானே விடுதி தொடங்கி நடத்தினார். ஒரு வாடகைக் கட்டிடத்தில், 'கண்மணி இல்லம்' என்ற பெயரோடு தொடங்கிய அந்த விடுதி தற்போது அரசு வழங்கிய இடத்தில் 'அன்பாலயம் பார்வையற்றோர் மற்றும் காதுகேளாதோர் சிறப்புப்பள்ளி மற்றும் விடுதி' என்ற அளவில் வளர்ந்து நிற்கிறது. எனது அப்பா நடத்திய மண்டிக் கடையும் கடனுடன் கூடிய நட்டத்தில் மூடுவிழா காண, என்னையும் விடுதியில் சேர்ப்பது என்று முடிவானது. அதே வருடம் எங்கள் குடும்பமும் கடன் சுமையால் இருந்த விவசாய நிலத்தை விற்றுவிட்டு, என் அம்மாயி ஊரான வழியாம்புதூருக்கு குடிபெயர்ந்தது.
 
விடுதியில் தங்கியிருந்தாலும், ஹோம் சிக்னஸோடுதான் இருந்தேன். அதற்கேற்ப, வீட்டிலும் வெள்ளிக்கிழமை சாயங்காலம் பள்ளி விடுவதற்குள் வந்து அழைத்துப்போவதை வழக்கமாக வைத்திருந்தார்கள். மீண்டும் பள்ளிக்குத் திங்கள் கிழமையே வந்துவிடுவேன் என்பதில்லை; அப்படி வந்தாலும் பெரும்பாலும் பதினொரு மணிக்கு மேல்தான். இடையில் என் அம்மாயி கிடாய் வெட்டினாலோ, சும்மா கரூர் வந்தாலோகூட என்னை எந்த நேரத்திலும் வந்து கணேசன் சாரிடம் நைசாகப் பேசி கூட்டிச் சென்றுவிடும். இந்த அட்ராசிட்டிஸ்களை எல்லாம் எப்படி கணேசன் சார் பொறுத்துக்கொண்டாரோ தெரியவில்லை!
 
பள்ளியிலும் நாங்கள் செய்த அழும்புகளுக்கு அளவில்லை. சரவணன் அண்ணன், ஜெயபால் அண்ணன், சந்திரசேகர் அண்ணன், முருகேசன் அண்ணன், செல்வம் அண்ணன் என பிற அண்ணன்கள் பெரிய ஸ்கூலுக்கு ஆறாம் வகுப்புக்குச் சென்றுவிட, கணேசன் சார் சாப்பிட போகும் கேப்பில் அடித்துக்கொள்வது, பிற பையன்களுடன் வம்பிழுப்பது, நரிபோல ஊளையிடுவது என சேட்டைகளைச் செய்துகொண்டேதான் இருப்போம். சந்திரன் சார் தவிர பள்ளிக்கூடத்தில் பிற ஆசிரியர்கள் பார்வையற்ற மாணவர்களை பெரும்பாலும் அடிக்க மாட்டார்கள். ஆனால், "அந்தக் கண்ணு வாத்தியாரக் கூட்டிக்கிட்டு வாடா!" என்று ஆள் அனுப்புவார்கள். எங்கள் கணேசன் சாரை அப்படிக் கூப்பிட இரண்டு காரணங்கள் இருந்திருக்க வேண்டும்: முதலாவது அவர் கண்ணு தெரியாதவர்களுக்கு ஆசிரியர்; இரண்டாவது கணேசன் என்ற அவரது பெயரையும் சுருக்கினால் அப்படி அழைக்கலாம். முதலாவது காரணமே பெரும்பான்மை என்பதைச் சொல்லத் தேவையில்லை. அவர் வந்தவுடன், "இங்க பாருங்க சார்! உங்க பையனுங்க பன்னுற அழும்ப" என்று தொடங்கி, குற்றப் பத்திரிக்கை வாசிப்பார்கள். அவரும் எங்களை கோபமாக இருப்பதுபோல் இழுத்துக்கொண்டு வந்து, ஒருசில பிரம்படிகளும் கொடுப்பார். சிறிது நேரத்தில் நாங்கள் செய்ததைச் சொல்லிச் சிரிப்பார்!
 
ரேங்க் சீட்டில் கையெழுத்து, பேரன்ட்ஸ் மீட்டிங் என பள்ளியின் அனைத்து பெற்றோர் சார்ந்த பணிகளையும் கணேசன் சார்தான் மேற்கொள்வார். பள்ளியில் மட்டுமல்ல, விடுதியிலும் பயோரியா பல்பொடி முதல் போர்வை வரை பலவற்றை தமது சொந்த செலவிலும், சிலவற்றை பிறர் உதவியோடும் கணேசன் சாரும் ராஜசேகர் சாரும் வாங்கிக்கொடுப்பார்கள். எனக்குப் பின்னர் அழகப்பன், பெரியசாமி, ஹாஜிஅலி என பலர் சேர்ந்தனர். விடுதியை கவனித்துக்கொள்ள ராஜசேகர் சார்தான் அவரது சொந்த ஊருக்கு அருகிலுள்ள திருக்கடையூரில் இருந்து குணசேகர் அண்ணனை அழைத்து வந்தார், அவர் எங்கள் பலருக்கும் அண்ணனாக இன்றுவரை இருப்பதோடு, அன்பாலயம் தொடர்ந்து இயங்கக் காரணமான ஒரே இயக்க ஆற்றலாகவும் உள்ளார். எங்கள் குடும்பமும் வறுமையில்தான் இருந்தது என்றாலும், என் மாமாவின் உதவியிருந்ததால் பிறருடன் ஒப்பிடும்போது எனது நிலை மேம்பட்டே இருந்தது. அவரவர் குடும்பச் சூழலையும் தேவையையும் புரிந்துகொண்டு உதவும் ஆசிரியர்கள் எங்களுக்குக் கிடைத்தது பெரும் பேறுதான்.
 
பாடம், தேர்வுகள், பிரெயில் பயிற்சி, கணிதப் பயிற்சி அனைத்தும் மிகக் கிரமமாக நடக்கும். இதனை இரண்டு சார்களும் தமது கொள்கையாக வைத்திருந்தனர் போலும். தனியாக பெற்றோர் கூட்டம் ஏற்பாடு செய்தால் எல்லோரும் வர இயலாது என்பதால், பெரும்பாலும் லீவுக்கு அழைத்துச் செல்ல வரும் பெற்றோரை ஒரே நேரத்தில் வரவழைத்து, எப்படி நாங்கள் கல்வி பயில்கிறோம் என்பதையும், பெற்றோர் எப்படி எங்களிடம் நடந்துகொள்ள வேண்டும் என்பதையும் விளக்குவார்கள். சிறப்பாசிரியர் பயிற்சிக்கு அனுப்பப்படும் பயிற்சி ஆசிரியர்களை வைத்து, எங்களுக்கு கூடுதலாக என்னவெல்லாம் கற்பிக்கச் செய்ய முடியுமோ அதையெல்லாம் செய்தனர். ரூபாய் நோட்டுகளைக் கண்டறிவது, வரைபடங்கள் பயன்படுத்துவது, பிரெயில் தட்டச்சு செய்வது என பல பயிற்சிகள் அவ்வாறு கிடைத்தன. கூடவே திரைப்படங்களின் கதைகள், அன்றாட நிகழ்வுகள், கிரிக்கெட்டில் தெண்டுல்கர் எப்படி அடிக்கிறார் உள்ளிட்ட வர்ணனைகளையும் எங்களுக்குச் சொல்ல இரண்டு சார்களும் ஒருநாளும் தவறியதில்லை. இத்தனைக்கும் அவர்களுக்கு அப்போது சம்பளம் பல மாதங்கள் முறையாக வழங்கப்படவில்லை.
 
ஒருங்கிணைந்த கல்வித்திட்டம் முற்றிலுமாகவே முடக்கப்படும் சூழல்கூட உருவானது. அந்தத் திட்டம் புனித சிலுவைக் கல்லூரியின் நேரடிக் கட்டுப்பாட்டில் கொண்டுவரப்படுவதற்கும், பல பார்வையற்ற, காதுகேளாத மாணவர்கள் கல்வியைத் தொடர்ந்ததற்கும் ராஜசேகர் சாரின் முயற்சிகள் முக்கியமான காரணங்களாக இருந்தன. பிற ஆசிரியர்களைவிட அதிக வேலைகளையும் செய்துவிட்டு, மிகச் சொற்பமான சம்பளத்தையே, அதுவும் நீண்ட இடைவெளிகளில் பெற்றுவந்தனர் எங்களின் ஆதார ஆசிரியர்கள்.
 
நான் ஐந்தாம் வகுப்பு முடிப்பதற்கும், கணேசன் சாருக்கு அரசுப்பணி கிடைப்பதற்கும் சரியாக இருந்தது. அவரது பிரிவை எங்களால் சற்றும் பொறுத்துக்கொள்ள முடியவில்லை. பொதுவாகவே கணேசன் சாருக்கு நகைச்சுவை உணர்வு அதிகம். நாங்கள் நோயுற்றாலோ அல்லது சோர்வுற்றாலோ அவரது குரலில் அன்பு ததும்பி வழியும். அவர் எங்களைப் பிரிந்து ஈரோடு செல்லும்போது இரண்டையுமே பிரயோகித்துப் பார்த்தார், ஆனால், எங்களால் ஆறுதல் அடைய முடியவில்லை; அவராலும்தான். ஆம்! வரப்பில் கீழே விழுந்து கையில் அடிபட்டு நான் வீட்டில் இருக்கும்போது, பிஸ்கெட் வாங்கிக்கொண்டு பேருந்தில் வந்து, மூன்று மைல் தூரம் நடந்து வந்து என்னைப் பார்த்த ஆசிரியரை, "நோம்பிக்கு (திருவிழாவுக்கு) வாங்க சார்" என்று என் அம்மாயி சொன்ன மரியாதைக்காக வாடகை சைக்கிள் எடுத்துக்கொண்டு வந்த ஆசிரியரை, பிரெயில், அபாக்கஸ், ஆத்திச்சூடி என்று அடிப்படைகள் அனைத்தையும் கற்றுக்கொடுத்த ஆசிரியரை எப்படி என்னால் மறக்க முடியும்?
 
அவரை நீங்கிய பின்னர் அந்தப் பள்ளி கொஞ்சம்கூட சுவைக்கவில்லை. நான் ஆறாம் வகுப்புக்கு வந்தது முதல் சிறுவர் பள்ளியில் ஒழுங்காக பிரெயில் சொல்லிக்கொடுக்கக்கூட சிறப்பாசிரியர் இல்லை. காதுகேளாதொருக்கான சிறப்பாசிரியர்தான் பார்வையற்றோருக்கும் கற்பித்தார். ஆனால், மேல்நிலைப் பள்ளியில் நல்ல சூழல் தொடர்ந்தது. ராஜசேகர் சார் தினமும் செய்தித்தாள் வாங்கிவந்து காலை பள்ளி வழிபாடு தொடங்கும் முன்னரே படித்துக்காட்டுவதை வழக்கமாக வைத்திருந்தார். நான் ஆறாம் வகுப்பு சேர்ந்த அதே ஆண்டில்தான் எங்கள் விடுதியும் சொந்தக் கட்டிடத்திற்கு 'அன்பாலயம்' என்ற பெயரோடு இடம்பெயர்ந்தது.
 
சனி, ஞாயிறு விடுமுறைகளில் விடுதிக்கே வந்து சிறப்பு வகுப்புகள் எடுப்பார். குறிப்பாக பத்து, பனிரெண்டாம் வகுப்பு பொதுத்தேர்வு எழுதுவோருக்கு எல்லாப் பாடங்களிலுமே பயிற்சி இருக்கும்; கூடவே குட்டும் இருக்கும். ஆம்! கணேசன் சாரின் பிரம்படிகள் ஸ்பெஷல் என்றால், ராஜசேகர் சாரின் குட்டுகள் தனித்துவமானவை. ஆறு, ஏழாம் வகுப்புகளில் எனக்கு பெரும்பாலும் ‘சின்னப் பையன்’ என்ற காரணத்தால் குட்டுகள் விழாது. பெரிய வகுப்பு அண்ணன்களுக்கு விழுவதே பயமுறுத்தும் டோஸ்களாக இருக்கும்.
 
பெரிய சார் ஹாஸ்டலுக்கு வந்தாலே தானாக பிரெயில் புத்தகங்களை எடுத்துக்கொள்வோம். ‘கிர்ர்’ என்ற அவரது டி.வி.எஸ். சத்தம் கேட்கும்வரை படிப்போம்; அல்லது படிப்பதுபோல் நடிப்போம். எங்களுக்கு மட்டும்தான் குட்டு விழும் என்பதில்லை. எங்களை விட அதிகமாக குட்டுகள் வாங்கியது என்னைவிடவும் பலவயது குறைவாக இருந்த அவரது சொந்தப் பையன் ஸ்ரீராம் தான். நாங்களே சிபாரிசு செய்து விட்டுவிடும்படி கெஞ்சும் அளவுக்கு இருக்கும் ஸ்ரீராமின் நிலைமை! ஆனால், அது எப்போதாவது வரும் இடி போலத்தான்; பிற நேரங்களில் அமைதியும் கனிவும் வாஞ்சையும் அவரிடம் விரவிக்கிடக்கும்.
 
அவரும் பலமுறை என் வீட்டிற்கு வந்திருக்கிறார். ஒரு வாரத்திற்கு மேல் நான் பள்ளிக்குப் போகவில்லை என்றால், நேரடியாக வந்துவிடுவார்; அல்லது குணசேகர் அண்ணனை அனுப்பிவிடுவார். ஒருமுறை, ராஜசேகர் சார் வெளியூர்க்காரர் என்பதால் கடைக்காரர் வாடகைக்கு சைக்கிள் தர யோசிக்க, அவர் உடனே தனது மோதிரத்தைக் கொடுத்துவிட்டு சைக்கிள் எடுத்துக்கொண்டு எனது வீட்டிற்கு வந்தது இன்னும் நினைவிருக்கிறது!
 
நான் எட்டாம் வகுப்பு முடிக்கும்பொது ராஜசேகர் சாருக்கு அரசுப்பணி கிடைத்து திருவாரூர் சென்றார். அவர் இருக்கும்வரை 6 முதல் 12-ஆம் வகுப்பு வரை எல்லா வகுப்புகளுக்கும் மூன்று செட் பிரெயில் புத்தகங்கள், ஒலிநாடாக்கள் கண்டிப்பாக இருக்கும். அவற்றுள் சிலவற்றை எடுத்துக் கொண்டுபோய் சில அண்ணன்கள் கரூர் லக்கி ஸ்டூடியோவில் கொடுத்து சினிமா பாட்டு பதிவுசெய்யச் சொல்வார்கள், அப்போது நான் அந்த அளவுக்கெல்லாம் வளரவில்லை. கோவை ராமகிருஷ்ணா வித்யாலயா வழங்கும் பிரெயில் புத்தகங்கள், ஒலிநாடாக்கள் தவிர தன்னார்வலர்களைக்கொண்டு பல பாடங்களைப் பதிவுசெய்து வழங்குவார் ராஜசேகர் சார். அதற்கு லக்கி ஸ்டூடியோவிலும் ஒலிநாடாக்கள் வாங்குவது வழக்கம். அப்படி சார் வாங்கச் செல்லும்பொது, பாட்டு பதிவுசெய்த கதைகள் வெளியாகி, பின்னர் ரிவார்ட் புள்ளிகளுக்கு ஏற்ப குட்டுகளும் கிடைக்கும்.
 
ஆங்கிலப் பாடங்களுக்கான வினாவிடைகளை பிரெயில் வடிவில் தட்டச்சு செய்து வழங்க அவர் ஒரு சிறப்பான ஏற்பாட்டைச் செய்திருந்தார். ஆர்வமிகுந்த இல்லத்தரசிகள் சிலருக்கு பிரெயில் கற்பித்து, அவர்களைக்கொண்டு எல்லா வகுப்புகளுக்கும் பிரெயில் ஆங்கில வினாவிடைகளை உருவாக்கினார். அந்த இல்லத்தரசிகள் நல்ல மனமும், வசதியும் படைத்தவர்களாக இருந்ததால், சொந்தமாகவே பிரெயில் தட்டச்சு எந்திரமும், தேவையான அட்டைகளையும் வாங்கிக்கொண்டனர். அவர்களுள் திருமதி. கலாவதி ராஜேந்திரன் அவர்கள் என் பள்ளி இறுதி வகுப்புவரை பிரெயில் தட்டச்சு செய்து வழங்கிக்கொண்டிருந்தார். என்ன தட்டச்சு செய்யவேண்டும் என்பதை புத்தகத்தில் குறித்து குணசேகர் அண்ணனிடம் கொடுத்து அனுப்பினால் போதும்; வாசனையான தாள்களில், தாராளமான இடைவெளிகளுடன் பிரெயில் வடிவம் கைக்கு வந்துவிடும். அவற்றை நேர்த்தியாக துளையிட்டு, கட்டி, எப்படி அட்டை போடுவது என்பதைக்கூட எங்களுக்குப் பயிற்றுவித்திருந்தார் ராஜசேகர் சார். கிறித்துவ நிறுவனங்கள் அருள்கூர்ந்து அனுப்பிவந்த பிரெயில் சஞ்சிகைகள் எங்களுக்கு நல்ல அட்டைகளாக பயன்பட்டன. அவரோடு கரூரில் ஒருங்கிணைந்த கல்வியின் பொற்காலம் முடிவுற்றது என்றுதான் சொல்லவேண்டும்.
 
ராஜசேகர் சார் விடைபெறும்போது எல்லோரும் அழுது, நிலைகுலைந்து வழியனுப்பினோம். எங்களின் குடும்பத்தினரும், சாரின் குடும்பத்தினரும்கூட உடைந்துபோய்விட்டார்கள். முன்பு அயல்நாடுகளுக்குச் செல்லும் வாய்ப்புகளையெல்லாம் விட்டுவிட்டு, ஆதார ஆசிரியர் பணியைத் தொடர்ந்தவர்தான் அவர். ஆனால், இன்னும் எவ்வளவு ஆண்டுகளுக்குத்தான் அவரும் சம்பளமே இல்லாமலும், சொற்ப சம்பளத்திற்கும் வேலைசெய்ய முடியும்? சொந்த விடுதி, விடுதியை நடத்த ஒரு அறக்கட்டளை, உதவிகள் வழங்கப் போதுமான தன்னார்வலர்கள் என எல்லா விதங்களிலும் ஏற்பாடுகளைச் செய்து வைத்துவிட்டுத்தான் அவர் அரசுப்பணிக்குச் சென்றார். அவருக்குப் பின்னர் பல ஆதார ஆசிரியர்கள் வருவதும் போவதுமாக இருந்தனர்; அவர்களின் பெயர்கள்கூட எனக்கு நினைவில்லை. செல்வராணி என்னும் ஆசிரியர் நன்றாக கணிதம் கற்பித்தார்; ஒன்பதாம் வகுப்பு காலாண்டில், நான் கணிதத்தில் 98 மதிப்பெண் பெற்றேன் என்றால் பார்த்துக்கொள்ளுங்கள்!
 
நான் பத்தாம் வகுப்பு வந்தபோது, அன்பாலயம் சார்பில் தனியாக ஆதார ஆசிரியர் நியமிக்கப்பட்டு, அருகிலுள்ள தான்தோன்றிமலை அரசு மேல்நிலைப்பள்ளியில் சேர்க்கப்பட்டேன். அடுத்த மூன்று ஆண்டுகள் எனக்கு இரண்டு அர்ப்பணிப்பு மிக்க ஆதார ஆசிரியர்கள் கிடைத்தனர். பத்தாம் வகுப்பில் பாமா டீச்சர் கணிதம், அறிவியல் என எல்லாப் பாடங்களையும் மிகவும் சிரத்தையெடுத்து சொல்லிக்கொடுத்தார். மொத்த புத்தகம், வினாவிடை நூல்கள், குறிப்புகள் என அவர் ஒரே பாடத்திற்கே பல விதமான ஒலிநாடாக்களைப் பதிவுசெய்து கொடுப்பார். எங்கெல்லாம் பத்தாம் வகுப்பு மாதிரித் தேர்வுகள் நடக்கின்றனவோ, அங்கெல்லாம் அழைத்துச்சென்று என்னைத் தேர்வு எழுதவைப்பார். நான் நல்ல மதிப்பெண் பெறவேண்டி வழிபாடு செய்வார். என்மீதும் பிற மாணவர்கள் மீதும் மிகுந்த அக்கறை வைத்திருந்தார். எங்களை நாடகம் உள்ளிட்ட பயிற்சிகளில் அவரும் கேத்தரின் டீச்சரும் சேர்ந்து ஈடுபடுத்துவது வழக்கம்.
 
செல்வம் சார் நான் பள்ளி மேல்நிலை படிக்கும்போது வந்தார். நம் இதழில், ‘இருளைப் போக்குகிறதா திரை வெளிச்சம்’ என்ற தொடர் எழுதுகிறாரே, அதே செல்வம் சார்தான்! அவரது அணுகுமுறை எல்லா விதங்களிலும் தனித்துவமானதாக இருந்தது. அதில் அக்கறை இருக்கும்; கண்டிப்பு இருக்கும்; சுய ஒழுங்கை ஏற்படுத்தும் முனைப்பும் இருக்கும்; இவை அனைத்தும் பல வித்தியாசமான கோணங்களில் கலந்திருக்கும். ஒரு தவறைச் செய்யக்கூடாது என்று சொல்வார். அடுத்தமுறை அதே தவறைச் செய்தால், செய்து முடிக்கும்வரை காத்திருந்துவிட்டு, "முடிஞ்சிச்சா?" என்று கேட்பார். தாமதமாக வந்தால், வரும்வரை காத்திருந்துவிட்டு பின்னர், “எழுந்து போ” என்பார். எந்த சிறு தவறையும் செய்துவிட்டு அவரது கழுகுப் பார்வையிலிருந்து தப்பிவிட முடியாது. அவரும் விடுதியிலேயே தங்கியிருந்ததால், கிரிக்கெட் கேட்டு, செடிகளைப் பிடிங்கிப்போட்டு, தூங்கி என்று பலமுறை மாட்டிக்கொண்டிருக்கிறேன்.
 
இன்னொரு பக்கம் மிகக் கடுமையாக உழைப்பார். காதுகேளாதோருக்கான சிறப்புப் பயிற்சி மட்டுமே முடித்திருந்த அவர், பிரெயில் கற்றுக்கொண்டு எனக்காக பனிரெண்டாம் வகுப்பில் நல்ல மதிப்பெண் பெற உதவக்கூடிய ஆங்கிலக் கட்டுரைகள், வினாவிடைகளை தானே தட்டச்சு செய்துகொடுத்தார். ஒரு வாரத்திற்குள் (காலாண்டு விடுமுறை என்று நினைக்கிறேன்) புள்ளிகளை எழுதிவைத்துக்கொண்டு ஒருவர் பிரெயில் கற்றுக்கொண்டு தட்டச்சு செய்ய முடியுமா என்று மலைப்பாகத்தான் இருந்தது.
 
ஒவ்வொன்றையும் மிகவும் நுட்பமாகவும், புதிய கோணத்திலும் எப்படி அணுகுவது என்று அவர்தான் விளக்கினார். ஸ்டடி முடிந்ததும் பலமணிநேரம் நாங்கள் இருவர் மட்டும் பேசுவோம். தினத் தந்திக்கும் தின மலருக்கும் என்ன வேறுபாடுகள் இருக்கும் என்பதில் தொடங்கி, டைம்ஸ் ஆஃப் இந்தியா, போட்டித் தேர்வுகள், அரசியல் நிலைமைகள் என பலவற்றை விளக்குவார்; விவாதிக்க ஊக்குவிப்பார். நான் போட்டிகளில் பரிசுகள் பெற்றுக்கொண்டிருந்த சமயத்தில், என்னுடய ஈகோ எகிறாமல் இருக்க, இன்னும் கற்க வேண்டியது எவ்வளவு உள்ளது என்று அவர் விளக்கியது பெரிதும் பயன்பட்டது. தன்னை முன்னிறுத்திக்கொள்ள அவசியமில்லை; வேலையைச் செய்வதுதான் முக்கியம் என்பதை விளக்கிச் சொன்னார்; அவ்வாறே நடந்துகாட்டவும் செய்தார்.
 
பொருளியல் பாடங்களுக்கு படம் வரைவது எப்படி என்று கற்பித்ததில் தொடங்கி, நேர மேலாண்மைக்காக தனியாக மாதிரி பொதுத்தேர்வு நடத்தி அவற்றை அவரே எழுதியது வரை பல சிறப்பான உத்திகளைப் பயன்படுத்தி பயிற்சிகள் அளித்தார். தான் படித்த பல்வேறு வார, மாத இதழ்களின் சாரத்தை அவர் விளக்குவது, விவாதிப்பது என கடந்த மிகுந்த பயனுள்ள நாட்கள் அவை. தான் சென்றுவந்துள்ள இடங்கள், சந்தித்த சுவையான மனிதர்கள், சுவாரசியமான சம்பவங்கள் என பல சுவையான செய்திகளைச் சொல்வார்.
 
நான் பள்ளியில் முதல் மதிப்பெண் பெற்றபோது, பலரும் அதற்கு உரிமை கொண்டாடினார்கள். ஆனால், அதற்கு மிக முக்கியக் காரணமாக இருந்த செல்வம் சார், எனக்கு அவர்தான் ஆதார ஆசிரியர் என்பதைக்கூட எங்கும் சொல்லி நான் கேட்டதில்லை. அவருடன் நடந்த உரையாடல்கள் காரணமாக, மதிப்பெண்களைப் பற்றிய பெரிய பிம்பங்கள் என்னிடமும் பெருமளவு உடைந்திருந்தன. எனது அறிவு முதிர்ச்சிக்கும், மனப்பக்குவத்திற்கும் அவருடன் நடந்த உரையாடல்கள் இன்றளவும் பயனளித்து வருகின்றன. அவர்தான் என்னிடம் ஆங்கிலம் எடுத்துப் படிப்பது நல்ல தெரிவு என்று விளக்கினார். "முதல் ரெண்டு வருஷம் சிரமப்படுவ. ஃபைனல் இயர்ல கண்டிப்பா நல்லாப் படிக்கிற குரூப்ல வந்திடுவ" என்று மிகச் சரியாகவே கணித்துச் சொன்னார்.
 
இன்றளவும் கணேசன் சாருடனும் ராஜசேகர் சாருடனும் எங்கள் குடும்ப உறவுகள் தொடர்கின்றன. எங்களின் கல்லூரிப் படிப்பு, வேலை, குடும்பநிலை என எல்லாவற்றையும் குறித்து தொடர்ந்து அக்கறை செலுத்தி வருபவர்கள் இவர்கள். அதற்காக பல்வேறு விதங்களிலும் தொடர்ந்து உதவி வந்திருக்கின்றனர். அவர்கள் இல்லாமல் எங்கள் குடும்ப நல்ல நிகழ்வுகள் எதுவும் நடைபெறாது; அவர்களின் குடும்பங்களிலும் அப்படித்தான். கடைசியாக ஸ்ரீராமின் திருமணத்திற்கு நாங்கள் குடும்பத்தோடு சென்றுவந்தோம். எப்போதும் தமது சொந்த மக்களாகவே கருதி எங்களது வளர்ச்சியில் பெருமிதம் அடைகிறார்கள் இவர்கள். ஒருமுறை கணேசன் சார், பேராசிரியர் சரவணன் அண்ணனிடம் அவரது சம்பளத்தைக் கேட்டார். அவரும் சொல்ல, "ரொம்ப சந்தோஷமா இருக்கு சரவணன், என்னவிட மூவாயிரம் அதிகமா வாங்குற!" என்று பூரித்தார்! செல்வம் சாரின் தொடர்பும் விரல்மொழியர் மூலம் சமீபத்தில் கிடைத்தது!
 
இந்த ஆசிரியர்கள் அனைவருமே பல்வேறு விதங்களில் என்னைப் போன்ற பலரது வளர்ச்சிக்கு அளப்பரிய பங்களிப்புகளை புரிந்துள்ளனர். இவர்கள் தமது பார்வையற்ற மாணவர்கள் மீது பரிதாபமோ, கழிவிரக்கமோ காட்டியதில்லை. மாறாக அவர்களிடம் நிறைந்திருந்தது உண்மையான அன்பும், அக்கறையும், எல்லையற்ற ஈடுபாடும்தான். இந்த ஆதார ஆசிரியர்களைப் போல, என்னால் பயனுள்ள பணிசெய்ய முடிந்தால் அதுவே எனது வாழ்வின் மிகப்பெரிய வெற்றியாகக் கருதுவேன்!
--
(கட்டுரையாளர் கள்ளக்குறிச்சியில் உள்ள திருவள்ளுவர் பல்கலைக்கழக உறுப்பு கலை அறிவியல் கல்லூரியின் ஆங்கிலத்துறை உதவி பேராசிரியர்).
தொடர்புக்கு: [email protected]

சில கதாபாத்திரங்களும் கவனிக்கப்பட வேண்டிய அம்சங்களும்:
மேஜர் சந்திரகாந்த் (மேஜர் சுந்தர்ராஜன்)
  உதிரிகளாக ஓரிரு பார்வை மாற்றுத்திறனாளிகள் மட்டுமே திரையில் இடம்பெற்ற காலம் அது; அவர்களுடைய பின்னணி, வாழ்வியல் முறைகள் பற்றி அக்கறைப்படாத திரைக் காலம். அத்தகைய சூழலில், முக்கியக் கதாப்பாத்திரமாகவும் முதன்மையான கதாபாத்திரமாகவும் ஒரு பார்வை மாற்றுத்திறனாளியைக் கொண்டு உருவான திரைப்படம் ‘மேஜர் சந்திரகாந்த்’. பார்வை மாற்றுத்திறனாளிகளைப் பொறுத்தவரை ஒவ்வொரு பொருளையும் அதற்குரிய இடத்திலேயே வைக்க வேண்டும் என்பது முதல், பார்வைப் புலன் குறைபாட்டினை ஈடுசெய்வதற்காக கேட்டல், தொடுதல், சுவைத்தல், முகர்தல் போன்ற புலன்களைக் கூடுதலாகப் பயன்படுத்த வேண்டியதன் அவசியம் வரை இத்திரைப்படம் வெளிக்காட்டியது.
 
மேற்குறிப்பிட்ட திறன்கள் அனைத்தும் ஒவ்வொரு பார்வை மாற்றுத்திறனாளியின் இயல்பான திறன்கள்தான். ஆனால், இவற்றைச் செயற்கரிய சாகசம் போல எண்ணியதால்தான், இன்று வரையிலும் திரைப்படங்கள் பார்வை மாற்றுத்திறனாளிகள் குறித்தான பார்வையில் அப்படியே தேங்கிவிட்டன. அதாவது, வைத்த பொருளைத் தேடுவது, குரலை வைத்து அடையாளம் காண்பது போன்றவை மட்டுமே தற்போதைய திரைப்படங்களிலும் இடம்பெறுகின்றன. நடிகர் விக்ரம் நடித்த ‘தாண்டவம்’ வரையில், பார்வை மாற்றுத்திறனாளிகளை விதவிதமான சாகசக்காரர்களாக காட்டும் நடைமுறையிலும் கூட இன்றைய திரைப்படங்கள் ‘மேஜர் சந்திரகாந்த்’ காலகட்டத்திலேயே தேங்கியிருக்கின்றன.
 
ராமன் தேடிய சீதை (பசுபதி)
  ‘ராமன் தேடிய சீதை’ திரைப்படத்தில் நடிகர் பசுபதி ஏற்றிருந்த பார்வை மாற்றுத்திறனாளி கதாபாத்திரம், திரைப் படைப்பாளிகளின் பார்வை மாற்றுத்திறனாளிகள் பற்றிய சிந்தனையை முன்னகர்த்திய கதாபாத்திரம். பார்வையுள்ள ஒருவர், பார்வை மாற்றுத்திறனாளி ஒருவரைத் திருமணம் செய்துகொள்வதைத் தியாகம், பெருந்தன்மை என தாழ்வு மனப்பான்மையை முதன்மைப்படுத்தாமல், உண்மையான காதலைத் திரையில் காட்டிய திரைப்படம். அதிலும், பார்வையுள்ள ஒரு பெண் தன்னைக் காதலிப்பதைத் தவிர்க்கவும் விரும்பாமல், அதே நேரத்தில் அந்தக் காதலை ஏற்றுக்கொள்ளாமலும் தவிக்கும் உணர்வை நடிகர் பசுபதி அபாரமாக வெளிக்காட்டி இருப்பார்.
 
இத்திரைப்படத்தில் பசுபதி பண்பலை வானொலி ஒன்றில் நிகழ்ச்சி தொகுப்பாளராக இருப்பார். அதாவது, பார்வை மாற்றுத்திறனாளிகள் தங்களது குரலைப் பாடுவதற்கு மட்டுமின்றி, சுவாரஸ்யமாகப் பேசுவதற்கும் பயன்படுத்துகின்றனர் என்பதை மிகையில்லாமல் மிக இயல்பாகக் காட்டியது இத்திரைப்படம். பண்பலை வானொலி மட்டுமின்றி ஏராளமான தொலைக்காட்சி அலைவரிசைகள் இன்று தொடங்கப்படுகின்றன; அதிலும் செய்தித் தொலைக்காட்சிகளே அதிகம். இதனால் செய்தித் தொகுப்புகளை வழங்கும் பின்னணிக் குரல்கள் நிறையவே தேவைப்படுகின்றன. இத்தகைய பணி வாய்ப்புகள் பார்வை மாற்றுத்திறனாளிகளின் திறமைகளுக்குச் சவாலானதாகவும் பொருத்தமானதாகவும் இருக்கின்றன. ஆகவே, ஊடகங்கள் இதுபோன்ற பணிவாய்ப்புகளை பார்வையற்றோருக்கு வழங்க முன்வர வேண்டும். அதுபோல, திரைப்படங்களில் பார்வை மாற்றுத்திறனாளிகளைப் பாடகர்களாக மட்டுமே காட்ட வேண்டிய நிர்பந்தம் இனி இல்லை என்பதைப் படைப்பாளிகள் இனியாவது உணர வேண்டும்.
 
அமர்க்களம் (சார்லி)
  குணச்சித்திர மற்றும் நகைச்சுவை கதாபாத்திரங்கள் பலவற்றை ஏற்றுள்ள நடிகர் சார்லி, பார்வை மாற்றுத்திறனாளியாக நடித்த திரைப்படம் ‘அமர்க்களம்’. இசைக் கல்லூரி மாணவியான நாயகி ஷாலினியின் நண்பராக சார்லி நடித்திருப்பார். நாயகி ஷாலினி காதல் வயப்பட்ட தருணம், அதை நாயகனிடம் வெளிப்படுத்துவது, நாயகன் அந்தக் காதலை ஏற்றுக்கொள்வது, நாயகனின் காதல் போலியானது என்பதை நாயகி அறிவது, மனம் திருந்திய நாயகனை உணர்வது, உயிருக்கு ஆபத்து ஏற்பட்ட நாயகனைக் காப்பாற்ற நாயகி செல்வது என அனைத்து முக்கியமான காட்சிகளிலும் நாயகியுடன் சார்லி இருப்பார்; ஒவ்வொரு காட்சிக்கும் பொருத்தமான பாவனைகளை சார்லி வெளிப்படுத்தி இருப்பார்.
 
ஆனாலும், சார்லியின் திறமை இத்திரைப்படத்தில் சிறிதளவுகூட பாராட்டப்படவில்லை. ஏனெனில், சார்லி கருப்புக் கண்ணாடியுடன் கருப்புத் தொப்பி மற்றும் கருப்பு உடையையே திரைப்படம் முழுதும் அணிந்திருப்பார்; பெரும்பாலான காட்சிகளில் பேசவும் மாட்டார். நாயகி ஷாலினியின் துருதுரு தோற்ற வெளிப்பாட்டின் காரணமாக, சார்லியின் இருப்பு சிறிதளவுகூட கவனம் பெறாமல் போனது. ஆகவே, படைப்பாளிகள் மற்றும் நடிகர்கள் ‘ராஜபார்வை’, ‘காசி’ போன்ற திரைப்படங்களை மட்டுமே மனதில் கொண்டு நாடகத்தனமான, வறட்சியான கதாபாத்திரங்களை உருவாக்குவதை நிறுத்திக்கொள்வதற்கு ‘அமர்க்களம்’ திரைப்படத்தில் நடிகர் சார்லியின் கதாபாத்திரம் உதவியாக இருக்கட்டும்.
 
துள்ளாத மனமும் துள்ளும் (சிம்ரன்)
  இத்திரைப்படத்தில் நடிகை சிம்ரன் பார்வை மாற்றுத்திறனாளியாக நடித்திருப்பது குறித்துக் கூறுவதற்கு ஏதுமில்லை. ஆனாலும், வேறொரு காரணத்திற்காக இத்திரைப்படம் இங்கு இடம்பெறுகிறது. நாயகனின் பாடல்களைக் கேட்டு, அந்தக் குரலை வைத்து மட்டுமே நாயகனை நாயகி தேடுவதுதான் முழுத் திரைப்படத்தின் அடிப்படை. ஆனால், இத்திரைப்படத்தின் பாடல்களை வெவ்வேறு பாடகர்கள் பாடியிருப்பர். அனைத்துப் பாடல்களையும் ஒரே பின்னணிக் குரலுடன் பாடச் செய்திருக்கலாம் என்ற பொறுப்புணர்வு இல்லாமல் போனது இயக்குனரின் அறியாமையாகவோ, அலட்சியமாகவோ இருக்கலாம். இந்த அறியாமை மற்றும் அலட்சியம்தான் பார்வை மாற்றுத்திறனாளிகள் மீதான பொதுச் சமூகத்தின் அளவுகோல். இதை இனியாவது மாற்ற வேண்டியது நம் அனைவரின் கடமை ஆகும்.
 
இனி அடுத்த பகுதிக்கான முன்னோட்டம்: விளிம்பு நிலை மக்களின் வாழ்க்கையில் உள்ள பாடுகளையும் கொண்டாட்டங்களையும் வெகுமக்களின் பார்வைக்கு தொடர்ச்சியாகக் கொண்டுவரும் இயக்குனரின் திரைப்படம் அது. மரணத்தை வரமாகவும் சாபமாகவும் ஒரே புள்ளியில் இணைத்துக் காட்டிய படைப்பு அது. அப்படி இணைத்தது சரியானதுதானா என்பதை அடுத்த பகுதியில் விவாதிப்போம்!
--
(கட்டுரையாளர் ஈரோடு காதுகேளாதோருக்கான அரசு உயர்நிலைப்பள்ளியின் கணித ஆசிரியர். இவர் பார்வை மாற்றுத்திறனாளி அல்ல).
தொடர்புக்கு: [email protected]

  பார்வையற்ற முற்போக்கு சிந்தனையாளர் பேரவையும் தன்னாவர்லர் கோமதி குப்புசாமி அவர்களும் இணைந்து நடத்திய ‘பெரியார்: இன்றும் என்றும் — பெரியாரின் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட கட்டுரைகள்’ என்ற விடியல் பதிப்பகம் தொகுத்து வெளியிட்ட  புத்தகத்தின் பார்வையற்றோருக்கான ஒலிப்புத்தக வெளியீட்டு விழா குறித்த களப்பதிவுக் கட்டுரை, விரல்மொழியர் ‘ஜூலை 2018’ இதழில் வெளியானது (https://viralmozhiyar.weebly.com/2972300929943016-2018/7281667). ப. சரவணமணிகண்டன் எழுதிய அக்கட்டுரையில் தெரிவிக்கப்பட்டிருந்த சில கருத்துக்கள்/விமர்சனங்கள் குறித்து கோமதி குப்புசாமி அவர்களும், பார்வையற்ற முற்போக்கு சிந்தனையாளர் பேரவையும் அளித்துள்ள மறுமொழிகள் பின்வருமாறு...
 
கோமதி குப்புசாமி
  நீங்கள் கட்டுரையில் குறிப்பிட்டுள்ள சில விடயங்களுக்கு எனது மறுமொழியினைத் தெரிவித்துக்கொள்ள விழைகிறேன்.
 
"நிகழ்வின் அழைப்பிதழில் குறிப்பிடப்பட்டிருந்ததால், பார்வையாளர்களிடையே பேராசிரியர் சுபவீ மற்றும் முற்போக்குப் பேச்சாளர் மதிமாறன் இருவரின் வாழ்த்துக் காணொளிகள் எப்போது இடம்பெறும் என்ற எதிர்பார்ப்பு மேலோங்கியிருந்தது" என்று கட்டுரையில் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது. ஆனால், பேராசிரியர் சுப. வீரபாண்டியன் குறித்தோ, தோழர் மதிமாறன் குறித்தோ நாங்கள் அழைப்பிதழில் எதுவும் குறிப்பிடவில்லை. விழாவில் கூடுதலாக இவ்விரண்டு காணொளிக் காட்சித் திரையிடல்களும் திட்டமிடப்பட்டன. ஆனால், நேரமின்மை காரணமாகவே மதிமாறன் அவர்களின் பேச்சு இடைநிறுத்தப்பட்டது என்பதைத் தெரிவித்துக் கொள்கிறேன். காணொளிக் காட்சிகளைவிட மேடையில் இருப்போருக்கு அதிக நேரம் வழங்க எண்ணியே அவ்வாறு செய்தோம். மேலும், காணொளிகளை முழுவதுமாக இணையத்தில் வெளியிடத் திட்டமிட்டுள்ளோம். பார்வையற்ற முற்போக்கு சிந்தனையாளர் பேரவையின் வலைப் பக்கம் தயாரானவுடன், விழா தொடர்புடைய அனைத்துக் காணொளிகளையும் வலையேற்றத் திட்டமிட்டுள்ளனர்.
 
"ஒற்றை மேற்கோள், அடைப்புக்குறி என அனைத்தையும் வாசித்திருப்பது, புத்தகத்தின் உயிர்க்கருத்திலிருந்து கேட்பவரின் கவனத்தைச் சிதறடித்துச் சோர்வுறச் செய்யும் என்பதே உண்மை" என்று கட்டுரையில் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது. இந்தக் கருத்தினை நான் ஒப்புக்கொள்கிறேன். ஆனால், இந்தக் குறிப்புகள் சில முக்கியமான காரணங்களுக்காகவே சேர்க்கப்பட்டுள்ளன. ‘பெரியார் இன்றும் என்றும்’ ஒரு நாவல் அல்லது கதைப் புத்தக வகையிலான புத்தகமல்ல. இது தற்போதும் நமது சமூகத்தில் பரவலாகக் காணப்படும் மூடநம்பிக்கைகள், சமூக அநீதிகள், ஏற்றத்தாழ்வுகள், அவற்றைத் தகர்க்கும் வழிமுறைகள், சமூக சீர்திருத்தக் கருத்துக்கள் முதலியவற்றை உள்ளடக்கிய புத்தகமாகும். ஆய்வுப் புத்தகத்தின் வடிவத்தைப் பெற்றுள்ள இந்தப் புத்தகத்தினை முழுவதுமாக சிறந்த முறையில் பயன்படுத்த இந்தக் குறிப்புகள் பெரிதும் பயன்படும். இந்தக் குறிப்புகளைச் சேர்ப்பதற்கு மற்றொரு முக்கியக் காரணமும் உண்டு. ஆங்காங்கே சிறுசிறு புத்தகங்களைத் தவிர, பெரியாரின் எழுத்துக்கள் பெரும்பாலும் பிற மொழிகளில் இதுவரை மொழிபெயர்க்கப்படாமல் உள்ளன. அவ்வாறான மொழிபெயர்ப்பு முயற்சிகளை மேற்கொள்வோருக்கு வசதியாகவே இந்தப் புத்தகம் அடைப்புக்குறி, மேற்கொள்குறி உள்ளிட்ட குறிப்புகளோடு ஒலிப்பதிவு செய்யப்பட்டுள்ளது. கொஞ்சம் இந்தக் குறிப்புகளுக்குப் பழகிக்கொண்டால் எல்லோருக்குமே இந்தப் புத்தகம் நிச்சயம் பயன்படும் என்றே நம்புகிறேன். மேலும், இந்த ஒலிப்புத்தகம் உடனடித் தேவையின் அடிப்படையில் உருவாக்கப்பட்டுள்ளதே தவிர, சுகமான வாசிப்பு அனுபவத்தைத் தருவது என்பது இங்கு முக்கிய நோக்கமல்ல. சமூக மாற்றம் என்ற ஒரே நோக்கத்தின் அடிப்படையில் மட்டுமே இந்தப் புத்தகம் ஒலிப்பதிவு செய்யப்பட்டது. எனவேதான் எங்களைத் தொடர்புகொண்ட அனைவரையும் இனிமையான வாசிப்பு அனுபவத்தைத் தாண்டி புத்தகத்தின் கருத்துக்களை ஆர்வத்தின் அடிப்படையில் பயன்படுத்திப் பயன்பெறுமாறு அன்போடு கேட்டுக்கொண்டுள்ளோம்.
 
"திரு. இராஜேந்திரன் அவர்களின் பேச்சு, அரங்கின் முன்வரிசையில் அமர்ந்திருந்த பார்வையற்றோரைக் கடந்து, பின் வரிசைகளை நிறைத்திருந்த அந்தக் கல்லூரி மாணவிகளின் கவனத்தை ஈர்க்கும் வகையில் அமைந்தது" என்றும், "பார்வையற்ற சமூகத்திற்கும் முற்போக்கு பேசுபவர்கள் மற்றும் அவர்கள் சார்ந்த அமைப்புகளுக்கும் இடையேயான அந்த இடைவெளி குறித்து உரையாடும் ஒரு களமாக இந்த நிகழ்வு பரிணமிக்காமல் போனதும், சிறப்பு அழைப்பாளர்கூட அதுகுறித்த தனது புரிதலைப் பகிராததும் என்னைப் போன்றவர்களுக்கு ஏமாற்றத்தைத் தந்தது" என்றும் கட்டுரையில் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது. தங்களுக்கு நேர்ந்த ஏமாற்ற அனுபவத்திற்காக மிகவும் வருந்துகிறேன். ஆனால், பெண்கள் குறித்தும், அவர்களது முன்னேற்றம் குறித்தும், அதற்குப் பயன்படும் பெரியாரின் கருத்துக்கள் குறித்தும் சிறப்புப் பேச்சாளர் பேசும் வகையிலேயே தலைப்பு அமைந்திருந்தது. மேலும், புதிய சிந்தனைகளை உள்வாங்கக் காத்திருந்த இளம் பெண்களைக்கொண்ட பெண்கள் கல்லூரி என்ற முறையிலும், கல்விப்புலம் சார்ந்த சில நடைமுறைகளைப் பின்பற்றியுமே இவ்வாறு அமைக்கப்பட்டிருந்தது.
 
"இவர்களைவிட தாங்கள் அதிமேதாவிகள் என்று கற்பனை செய்தபடி பார்வையற்ற சமூகத்திடமிருந்து விலகி நிற்கிற பல முற்போக்குவாதிகளிடமே அதிக விழிப்புணர்வை ஏற்படுத்த வேண்டியிருக்கிறது. இந்த உண்மையை உணரவைத்த, ‘பெரியார் இன்றும் என்றும்’ ஒலிப்புத்தக வெளியீட்டு நிகழ்வு, அதன் மாற்றுச்சிந்தனை காரணமாக தமிழ்ப் பார்வையற்ற சமூக வரலாற்றில் என்றும் நினைவுகூறப்படும்" என்று கட்டுரை முடிகிறது. ஒரு ஒலிப்புத்தக வெளியீட்டு விழாவின் நிகழ்வுகளை வைத்து இவ்வாறான கருத்துக்கு தாங்கள் எப்படி வரமுடிந்தது என்பது எனக்கு தெளிவாக விளங்கவில்லை. இந்த விழா எப்படிப்பட்ட மாற்றத்தை உணரச்செய்தது என்பதைத் தெளிவாகக் குறிப்பிட்டிருந்தால் நன்றாக இருந்திருக்கும்.
 
பார்வையற்ற முற்போக்கு சிந்தனையாளர் பேரவை
  எமது அமைப்பும், தன்னார்வலர் கோமதி குப்புசாமி அவர்களும் இணைந்து நடத்திய ‘பெரியார் இன்றும் என்றும்’ ஒலிப்புத்தகத்தின் வெளியீட்டு விழா குறித்தும், புத்தகத்தின் ஒலிப்பதிவு முறை குறித்தும் விரல்மொழியர் இதழில் வெளியான கட்டுரைக்கு மறுமொழியாக பின்வரும் கருத்துக்களைத் தெளிவுபடுத்திக்கொள்ள விழைகிறோம்.
 
இந்த ஒலிநூலானது பார்வையற்ற ஆய்வாளர்கள், மொழிபெயர்ப்பாளர்கள் பயன்படுத்தும் விதத்திலேயே முதலில் திட்டமிடப்பட்டு ஒலிப்பதிவு செய்யப்பட்டது. எனவேதான் மேற்கோள் குறிகள், அடைப்புக் குறிகள், பத்தி, பக்க மாற்றங்கள் ஆகியவை குறிப்பிடப்பட்டு ஒலிப்பதிவு செய்யப்பட்டுள்ளது. இந்த குறிப்புகள் ஒலிநூலைக் கேட்கும் நண்பர்களுக்கு இடையூறாக இருக்கக்கூடும் என்பதை அறிகிறோம். எனினும், இவை எதிர்காலத்தில் மொழிபெயர்ப்பிலும், ஆய்வுகளிலும் ஈடுபடும் பார்வையற்றோருக்கு உதவும் என்ற அடிப்படையிலும், இனி இந்த குறிப்புகளை நீக்க வாய்ப்பில்லை என்பதாலும் அவை அப்படியே இடம்பெற்றுள்ளன. இந்தக் குறிப்புகளால் தங்களது கேட்கும் அனுபவத்தில் ஏற்படும் சிரமத்தை நண்பர்கள் பொறுத்தருளுமாறு கேட்டுக்கொள்கிறோம். இனிவரும் ஒலிநூல்களில் இவை தவிர்க்கப்படும் என்பதையும் தெரிவித்துக்கொள்கிறோம்.
 
முற்போக்கு அமைப்புகளுக்கும், பார்வையற்றோர் உள்ளிட்ட ஊனமுற்றோருக்கான அமைப்புகள் மற்றும் செயல்பாடுகளுக்கும் இடையில் இடைவெளி இருப்பது உண்மைதான். ஆனால், அதற்கான காரணம் முற்போக்காளர்களின் மேதாவித்தனம்தான் என்று கட்டுரையில் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளதை அப்படியே ஒப்புக்கொள்ள முடியாது. மேதாவிகளாக இருப்பதாக யாரை கட்டுரை குற்றம் சாட்டுகிறதோ, அவர்களே தாம் பார்வையற்றோர் செயல்பாடுகள் குறித்தும் வளர்ச்சி குறித்தும் அறியாமையில் இருப்பதாக ஒப்புக்கொள்கின்றனர். தாம் பார்வையற்றோர் வளர்ச்சிக்கு எப்படிப் பயன்பட முடியும் என்றும், பார்வையற்றோர் எப்படியெல்லாம் சமூக மாற்றத்திற்குப் பங்களிப்பு செய்ய முடியும் என்றும் கூறினால் தாம் இணைந்து செயல்படக் காத்திருப்பதாகவும் கூறுகின்றனர்.
 
சமய நிறுவனங்கள் அல்லது தன்னார்வ அமைப்புகளுக்கு இருக்கும் பொருளாதார அனுகூலங்களோ, உதவுவதற்கான வாய்ப்பு வசதிகளோ முற்போக்கு அமைப்புகளுக்கு இருப்பதில்லை என்பதையும் நாம் புரிந்துகொள்ள வேண்டியுள்ளது. அதே நேரத்தில், முற்போக்காளர்களும் தமது பொறுப்பினை உணர்ந்து, இனியும் அறியாமை என்றெல்லாம் காரணம் கூறாமல் பார்வையற்றோர் உள்ளிட்ட ஒடுக்கப்பட்ட சிறுபான்மையினர் அனைவரின் உரிமைப் போராட்டங்களுக்கும், அதிகாரப் பங்கேற்பிற்கும் துணை நிற்பது தமது தார்மீகக் கடமை என்பதைப் புரிந்துகொண்டு செயலாற்ற வேண்டும்.
 
உலக நாடுகள் பலவற்றிலும் ஊனமுற்றோரின் உரிமைப் போராட்டங்கள் பெரும்பாலும் தன்னெழுச்சியாகத்தான் நடந்துள்ளன. ஆனால், பிற ஒடுக்கப்பட்ட மக்களின் போராட்டங்களில் இருந்தும், முற்போக்கு அமைப்புகளின் சமூக சமத்துவம் குறித்த கருத்தாக்கங்களில் இருந்தும் ஊனமுற்றோர் தமது போராட்டங்களுக்கான உந்துதலையும், உணர்வூக்கத்தையும் பெற்றுள்ளன. ஊனமுற்றோர் தமது திறன் மற்றும் அமைப்புச் செயல்பாடுகளால் சமூக-அரசியல் இயக்கத்தில் தமக்குரிய இடத்தை உறுதிசெய்து கொண்டுள்ளனர். தற்போது பார்வையற்றோர் அடைந்துவரும் வளர்ச்சி மற்றும் முன்னெடுத்துவரும் செயல்பாடுகளால், நமது இடத்தையும் பங்களிப்பையும் அங்கீகரிக்கும் காலம் வந்துவிட்டது என்று உறுதியாக நம்பலாம். இந்த நிலையில் முற்போக்கு அமைப்புகளும், முற்போக்காளர்களும் ஊனமுற்றோர் குறித்து இதுவரை செய்யாமல் விட்ட பணிகள் குறித்த, கவனப்படுத்தப்படாத விடயங்கள் குறித்த விவாதங்களை முன்னெடுத்து, பரஸ்பரப் புரிதலை ஏற்படுத்துவதே காலத்தின் தேவையாக உள்ளது.
 
மேலும், தமது மதநம்பிக்கை அல்லது சேவை என்ற அடிப்படையில் பல்வேறு உதவிகளை ஊனமுற்றோருக்கு வழங்கியிருக்கும் பலரையும் நாம் அவர்களின் பணிகளுக்காக நிச்சயம் நன்றியோடு நினைவுகூறத்தான் வேண்டும். ஆனால், அவர்களின் வரம்பு சேவை என்ற எல்லையோடு முடிவடைந்துவிடக்கூடியது. கல்வியும், பிற திறன்களையும் பெற்றுள்ள பார்வையற்றோர்கூட பெரும் போராட்டங்களின் மூலமே தமக்கான உரிமைகளைப் பெற முடிந்திருக்கிறது. ஒரு பேருந்து பயணச் சலுகைக்காகக்கூட பெரும் போராட்டங்கள் நடத்த வேண்டியுள்ளது. இத்தகைய போராட்டங்களுக்கு முற்போக்கு அமைப்புகளும், அவர்தம் கருத்தாக்கங்களும்தான் துணை நிற்க முடியும். இதுவரை இப்பணியை நேரடியாகச் செய்யத் தவறியுள்ள அமைப்புகளுக்கு நமது போராட்டங்கள் மற்றும் ஆற்றல் குறித்து அறிவூட்டுவதற்கான முன்னெடுப்புகளை, இது தொடர்பான விவாதங்களை நடத்துவதற்கு நாம் முயற்சிக்கலாம். மாறாக, ‘அவர்கள் அதிமேதாவிகள்போல் நடந்துகொள்கிறார்கள்’ என்று பொதுப்படையாகப் பேசுவதனால் பயனொன்றும் ஏற்படப்போவதில்லை என்றே கருதுகிறோம்.
 
இந்த விழாவில், கல்விப் புல நடைமுறைகள் சார்ந்தும், வளாகம் வழங்கியவர்களின் இடையீட்டினாலும் சில நிகழ்வுகளை நாங்கள் திட்டமிட்டவாறு நடத்த முடியவில்லை என்பது உண்மைதான். இருப்பினும், சுமார் 400 மாணவிகளுக்கு பார்வையற்ற சமூகத்தில் இவ்வாறான செயல்பாடுகளெல்லாம் நிகழ்கின்றன, அவற்றில் அவர்களைப் போன்ற பெண்கள் பலர் தன்னார்வத்துடன் பங்கேற்று, தமது நேரத்தையும் உழைப்பையும் வழங்கி நமக்குத் துணைபுரிகின்றனர் என்பதையும், பெரியார் இங்கு ஏற்படுத்தியுள்ள சமூக மாற்றம் குறித்தும் ஓரளவேனும் கொண்டுசேர்க்க முடிந்திருக்கிறது என்ற வகையில் ஆறுதல் அடையலாம். ஆனால், பேரவை தனக்கான மேடையை உருவாக்கிக்கொள்ள வேண்டிய அவசியம் குறித்த கட்டுரையாளரின் கருத்தோடு நாங்கள் முழுமையாக உடன்படுகிறோம்; அதற்கான முயற்சிகளை தொடர்ந்து மேற்கொண்டும் வருகிறோம்.
 
இவற்றையெல்லாம் தாண்டி, இந்த நிகழ்வில் பங்கேற்கும் ஒரே நோக்கத்தோடு நீண்ட பயணத்தை மேற்கொண்டு, விழாவில் முழுமையாகப் பங்கேற்று, விழா குறித்த அருமையானதொரு கட்டுரையை எழுதி வெளியிட்ட விரல்மொழியர் ஆசிரியர் குழு நண்பர் சரவணமணிகண்டன் அவர்களுக்கு எமது பேரவையின் நன்றிகள். இந்த விழா குறித்து பரவலாக கவனம் கொள்ளும் வகையில், யூடியூப் இணைப்புகளோடு, விழா குறித்த வர்ணனையாக கட்டுரை அமைந்திருந்தது சிறப்பு. இந்தக் கட்டுரையில் சொல்லப்பட்ட விமர்சனங்களையும், அவை கோரும் விவாதங்களையும் நமது பார்வையற்ற சமூகத்தின் வளர்ச்சிக்கு உதவக்கூடிய ஆக்கப்பூர்வமான சிந்தனைகளாகவே கருதி நாங்கள் வரவேற்கிறோம்.
 
கூடுதலாக, இந்த ஒலிப்புத்தகம் தந்தை பெரியாரின் 140-ஆவது பிறந்த தினமான கடந்த செப்டம்பர் 17 அன்று, அனைத்து செப்பனிடல் பணிகளும் முடிக்கப்பட்டு, ‘வாசிப்போம்’ பார்வையற்றோருக்கான இணைய நூலகத்தில் வலையேற்றம் செய்யப்பட்டுள்ளது என்பதையும் தெரிவித்துக்கொள்கிறோம். நண்பர்கள் https://vaasippom.blogspot.com/p/h20.html என்ற இணைப்பில் ஒலிப்புத்தகத்தை பதிவிறக்கம் செய்து, கேட்டு தமது கருத்துக்கள், எதிர்வினைகளைத் தெரிவிக்குமாறு கேட்டுக்கொள்கிறோம்.
 
பார்வையற்ற முற்போக்கு சிந்தனையாளர் பேரவை, தமிழ் நாடு. தொடர்புக்கு: [email protected]

  "I will teach her in a special way. So, promise me that you won't disrupt me". மேலே படித்த வரிகள் கண், காது, வாய் ஆகிய 3 புலன்களின் செயல்பாட்டை இழந்த குழந்தையின் பெற்றோரிடம், அக்குழந்தையின் வளமான எதிர்காலத்திற்காகத் தன் வாழ்வையே அர்ப்பணித்த ஒரு மாற்றுத்திறனாளி ஆசிரியர் கூறியவை என்றால் உங்களால் நம்ப முடிகிறதா? தம் குழந்தைகளின் தவறுகளைச் சுட்டிக் காட்டவோ, தட்டிக் கேட்கவோ திராணியற்ற பெற்றோரிடமும், கண்டிக்கவோ, தண்டிக்கவோ உரிமையில்லாத ஆசிரியர்களிடமும் வளரும் இன்றைய இளம் தலைமுறையினர் இதுபோன்ற சம்பவங்களைக் கடந்து வரவோ, ஏன் கற்பனை செய்து பார்க்கவோ கூட வாய்ப்பில்லை என்பதே நிதர்சனம்.
 
முப்புலன்களை இழந்த சாதனைப் பெண்மணி யார் என்று கேட்டால், ஹெலன் கெல்லர் என்ற பதில் உடனடியாகக் கிடைக்கும். இத்தகைய சாதனைப் பெண்மணியைச் செதுக்கிய சிற்பி யார் என்று உங்களுக்குத் தெரியுமா? ஹெலன் கெல்லரின் சாதனைகளைப் பட்டியலிடத் தெரிந்த நமக்கு, அவரது ஆசிரியரின் பர்சனல் பக்கங்களைப் புரட்டிப் பார்க்கும் ஆர்வமோ, நேரமோ இருப்பதில்லை. தன் சுய முனைப்பால் மகத்தான உயரங்களை எட்டியவரும், சிறப்புக் கல்வி ஆசிரியர்களுக்கு முன்னுதாரணமாகப் பரிணமித்தவருமான ஆனி சல்லிவன் (Anne Sullivan) குறித்து இக்கட்டுரையில் அறிந்துகொள்வோம்.
 
ஆனி சல்லிவன் என்று எல்லோராலும் அறியப்பட்ட ஜொஹானா மேன்ஸ்ஃபீல்ட் சல்லிவன் மேசி (Johanna Mansfield Sullivan Macy), அமெரிக்காவின் மாசாசூசெட்ஸ் மாநிலத்திலுள்ள பீடிங் மலை அகவம் (Feeding Hills Agawam, Massachusetts) என்ற இடத்தில், 14 ஏப்ரல் 1866 அன்று தாமஸ் மற்றும் ஆலிஸ் க்லோசி சல்லிவன் என்ற கல்வியறிவற்ற ஏழைத் தம்பதியினரின் மூத்த குழந்தையாகப் பிறந்தார். இவரது பெற்றோர் அயர்லாந்தில் ஏற்பட்ட பஞ்சத்தின் காரணமாக, அமெரிக்காவுக்கு இடம்பெயர்ந்தவர்கள். இவருக்கு ஹெலன் சல்லிவன், ஜேம்ஸ் சல்லிவன், மேரி சல்லிவன் மற்றும் ஜேம்ஸ் ஜிம்மி ஆகிய உடன்பிறப்புகள் இருந்தனர்; இவர்களில் மூவர் உடல்நலக் குறைபாட்டால் சிறு வயதிலேயே இறந்துவிட்டனர்.
 
5 வயதானபோது, நுண்மணி இமைப் படல அழற்சி (Trachoma) என்ற கண் நோய் இவரைத் தாக்கியது. அதன் விளைவாக, அவரது பார்வைப் படிப்படியாகக் குறையத் தொடங்கியது. தமது 8-ஆம் அகவையில் தாயாரை இழந்தார். பின் 2 ஆண்டுகள் அவரது குடிகாரத் தந்தையின் பராமரிப்பில் கடந்தன. பின், போதிய வருமானமின்மையால் தம் தந்தையாரால் கைவிடப்பட்ட இவரும் இவரது தம்பி ஜேம்ஸ் ஜிம்மியும், மாசாசூசெட்ஸ் மாநிலத்திலுள்ள டியூக்ஸ்பரி (Tewksbury) என்ற இடத்தில் இருந்த ‘Almshouse’ என்ற மக்கள் நெருக்கடி மிகுந்த, சீர்கேடுற்ற ஆதரவற்றோருக்கான இல்லம் ஒன்றில் சேர்க்கப்பட்டனர். அங்கு அனுமதிக்கப்பட்ட 2, 3 மாதங்களில், இவரது தம்பி ஜிம்மி நோய்வாய்ப்பட்டு உயிரிழந்தார். இப்போது சல்லிவனுக்குச் சொந்தம் என்று யாரும் இல்லை.
 
பார்வைக் குறைபாடு ஏற்பட்டதால் எழுதுவதோ, படிப்பதோ, பிற திறன்களை வளர்த்துக் கொள்வதோ இயலாமல் போகவே, வீட்டு வேலைகளைச் செய்வதிலேயே கவனமாக இருந்தார் சல்லிவன். 4 ஆண்டுகள் அந்த இல்லத்தில் கழிந்தன.
 
கல்வியில் முதன்மை
  ஒருமுறை, அந்த ஆதரவற்றோர் இல்லத்திற்கு வருகை தந்த உயர் அதிகாரி ஃபிராங்க்ளின் பெஞ்சமின் சாம்போன் (Franklin Benjamin Sanborn) என்பவர் கல்வியின்மீது இவருக்கிருந்த ஈடுபாட்டை அறிந்து வியந்து, பாஸ்டனில் உள்ள ‘Perkins School For The Blind’ என்ற பள்ளியை அவருக்கு அறிமுகப்படுத்தினார். உண்மையைச் சொல்வதென்றால், இவர் தமது 14-ஆவது வயதில், அதாவது அக்டோபர் 7, 1880 அன்றுதான் முறையான கல்வியைப் பெறத் தொடங்கினார். இக்கல்வியே இவரது எதிர்காலச் சரித்திரச் சாதனைகளுக்கு வித்தாய் அமையும் என்பதை அப்போது யாரும் கணித்திருக்கவில்லை.
 
புதுமையான பள்ளிச் சூழலில் நுழைந்த சல்லிவனுக்கு முதலாவது ஆண்டு சற்று கடினமாகவே கழிந்தது. தன்னம்பிக்கை, விடாமுயற்சி, கடின உழைப்போடு ஆசிரியர்களின் வழிகாட்டுதல்கள் மற்றும் ஊக்குவிப்பையும் சேர்த்துக்கொண்டு, முழுமூச்சுடன் படித்த சல்லிவனால் அந்த வகுப்பின் முதலிடத்தை வெகுவிரைவில் கைப்பற்றவும், பின் தக்கவைத்துக் கொள்ளவும் முடிந்தது என்பதுதான் ஆச்சரியம்!
 
அங்கு, பார்வையற்ற மற்றும் காதுகேளாதோர் பிரிவில் முதன்முதலாகப் பட்டம் பெற்றவராகிய லாரா பிரிட்ஜ்மன் (Laura Bridgman) என்பவரிடம் தற்போது நடைமுறையிலுள்ள எழுத்து முறையைக் (Manual Alphabets) கற்றுத் தேர்ந்தார். கண்களில் நடைபெற்ற தொடர் அறுவை சிகிச்சைகளால், பார்வையிலும் குறிப்பிடத்தக்க முன்னேற்றம் ஏற்பட்டது.
 
ஆறே ஆண்டுகளில் பட்டம் பெற்ற சல்லிவன், 1886-ஆம் ஆண்டு ஜூன் மாதம் நடைபெற்ற பிரிவு உபச்சார விழாவில் ஆற்றிய சொற்பொழிவில், "Fellow-graduates: duty bids us go forth into active life. Let us go cheerfully, hopefully and earnestly, and set ourselves to find our especial part. When we have found it, willingly and faithfully perform it" என்று கூறி அனைவரையும் உற்சாகப்படுத்தினார்.
 
சல்லிவன்-ஹெலன் சந்திப்பு
  இதற்கிடையில், தம் குழந்தையின் எதிர்காலம் குறித்து தீராத கலக்கம் கொண்டிருந்த ஹெலனின் பெற்றோர், காதுகேளாதோருக்கான சிறப்பு ஆய்வுகளை மேற்கொண்ட அலெக்சாண்டர் கிரஹாம்பெல் என்பவரைச் சந்தித்தனர் (நீங்கள் நினைப்பது சரிதான்; தொலைபேசியைக் கண்டறிந்த அதே பெல்தான்). அவருடைய பரிந்துரையின்பேரில், பார்வையற்றோருக்கான பெர்கின்ஸ் பள்ளிக்கு ஹெலனின் தாயார் ஒரு கடிதம் எழுதினார். அக்கடிதத்தில், ஹெலனின் குறைபாடுகள் மற்றும் நடத்தைகள் குறித்தும், அவருக்குப் பயிற்றுவிக்க முறையான பயிற்சி பெற்ற சிறப்பாசிரியரின் அவசியம் குறித்தும் விளக்கப்பட்டிருந்தது.
 
அதைப் பெற்றுக்கொண்ட பள்ளி நிர்வாகம், அந்த ஆண்டின் சிறந்த மாணவியாகிய ஆனி சல்லிவனை அப்பணிக்குத் தேர்வு செய்தது. எனவே, அப்பள்ளியின் அப்போதைய நிர்வாக இயக்குனராக இருந்த மைக்கில் அனக்னோஸ் (Michael Anagnos) என்பவர், விடுப்பிலிருந்த சல்லிவனைத் தொடர்புகொண்டு விவரத்தை எடுத்துரைக்க, சல்லிவனும் மறுப்பேதும் தெரிவிக்காமல் ஏற்றுக்கொண்டார். தன் வாழ்நாள் முழுமையையும் ஓர் அறப்பணிக்காக ஒப்புக்கொடுக்கத் தயாராகிவிட்டார் சல்லிவன்.
 
6 வயது குழந்தையாக இருந்த ஹெலனை 3 மார்ச் 1887 அன்று அவரது வீட்டில் சந்தித்தார் சல்லிவன். அப்போது ஹெலனின் பெற்றோரிடம் சல்லிவன் கூறிய வார்த்தைகள்தான் கட்டுரையின் தொடக்கத்தை அலங்கரித்துள்ளன. ஹெலனுக்கும் சல்லிவனுக்குமிடையே புதிய நெருக்கம் மலரத் தொடங்கியது. இருவரும் கைகளைக் கோர்த்துக்கொண்டு பயணிக்கப் போகிற காலமும், தூரமும் அதிகம் என்பதை அப்போது அவர்கள் அறிந்திருக்கவில்லை.
 
ஹெலன் பெற்ற ஒளியும், ஒலியும்
  ஹெலனது இல்லத்திற்கு வருகை தந்த சல்லிவனிடம் அவரது குணங்களைப் பற்றி விவரித்த அவரது தாயார், "Miss. Sullivan, I can't see her crying any longer; because it breaks my heart" என்று கூற, அதற்கு சல்லிவன் கும்மிருட்டும், நிசப்தமும் மட்டுமே சூழ்ந்திருக்கும் ஹெலனின் வாழ்வில் ஒளியையும், ஒலியையும் புகுத்துவதாக உத்திரவாதம் அளித்ததோடு, அவரது கண்டிப்பு கலந்த கற்பித்தல் முறைகளைத் தடுக்க வேண்டாம் என்றும் கேட்டுக்கொண்டார்.
 
புதிய வார்த்தைகளை அறிமுகப்படுத்துவதை அடிப்படையாகக் கொண்டு வகுக்கப்பட்டிருந்த பாடத்திட்டம் ஹெலனுக்குப் பொருத்தமற்றது என்பதை உணர்ந்த சல்லிவன், ஹெலனது சொந்த விருப்பத்திற்கேற்பப் பாடங்களை வகுத்துக் கற்பித்தார். முதலில், ஒரு  பொருளின் பெயரைச் சல்லிவன் ஹெலனின் கைகளில் மெதுவாக எழுத, ஹெலனும் எழுதக் கற்றுக்கொண்டார். எனினும், பொருளையும் அதன் பெயரையும் பொருத்திப் பார்த்துப் புரிந்துகொள்ளச் சிரமப்பட்டார் ஹெலன்.
 
எனவே, பொருளையும் அதன் பெயரையும் ஒருசேரக் கற்பிக்க முடிவெடுத்த சல்லிவன், ஹெலனைத் தண்ணீர்க் குழாயின் அருகில் அழைத்துச் சென்றார். அவரது வலது கையில் தண்ணீரை ஓடவிட்டு, இடது கையில் ‘W A T E R’ என்று ஒவ்வொரு எழுத்தாக எழுதி, ஹெலன் பிழையின்றி எழுதும்வரைப் பொறுமையாகக் கற்பித்தார். அவரது முகம் சட்டென மலர்ந்ததைக் கண்ட சல்லிவன், மேலும் அவரை உற்சாகப்படுத்தினார். மகிழ்ச்சியில் துள்ளிக்குதித்த ஹெலன், முழு ஈடுபாட்டுடன் 30 புதிய வார்த்தைகளை சில நிமிடங்களில் கற்றுக்கொண்டார். சல்லிவனைச் சந்தித்த ஆறே மாதங்களில், 575 வார்த்தைகளையும், சில பெருக்கல் வாய்ப்பாடுகளையும், பார்வையற்றோருக்கான புடைப்பு (Braille) எழுத்து முறையையும் கற்றுக்கொண்டார் ஹெலன்.
 
ஹெலனுக்கு 10 வயது நிறைவடைவதற்குள் லத்தீன், கிரேக்கம், பிரெஞ்சு மற்றும் ஜெர்மனி ஆகிய மொழிகளைக் கற்றுக் கொடுத்தார் சல்லிவன். அத்தோடு, சதுரங்க விளையாட்டையும் கற்றுக் கொடுத்தார். இயற்கையை நேசித்த ஹெலனுக்கு, அதன் அகோர முகத்தையும் புரிய வைத்தார் சல்லிவன். ஹெலனது பழக்க வழக்கங்களிலும் முன்னேற்றம் ஏற்பட்டது. சல்லிவனது கண்டிப்பில் அதிருப்தி அடைந்திருந்த ஹெலனது பெற்றோர், அவரது முன்னேற்றத்தைக் கண்டு நிம்மதிப் பெருமூச்சு விட்டனர்.
 
அவரது பெற்றோரின் அனுமதியுடன் 1888-ஆம் ஆண்டு பெர்க்கின்ஸ் பார்வையற்றோர் பள்ளியில் சேர்க்கப்பட்ட ஹெலனுக்கு, அவருடனேயே தங்கிப் பயிற்றுவித்தார் சல்லிவன். பெர்க்கின்ஸில் தொடங்கிய அறப்பணி, ஹெலன் ராட்க்லிஃப் கல்லூரியில் பட்டம் பெறும்வரைத் தொடர்ந்தது.
 
பொதுவாக, பாடங்களை ஹெலனது உள்ளங்கைகளில் தன் விரல்களால் எழுதியே கற்பித்தார் சல்லிவன். இவர்கள் படிப்பதற்காக மட்டும் ஒவ்வொரு நாளும் 4 மணி நேரங்களைச் செலவிட்டிருக்கிறார்கள். சல்லிவனது பொறுமையும், திறமையும் பாராட்டுக்குரியதன்றோ!
 
திருமண வாழ்க்கை (1905-1914)
  ஹெலனின் ஆசிரியரான சல்லிவனுக்கும், ஹார்வர்டு பல்கலைக்கழகத்தின் ஆசிரியராகவும், சிறந்த இலக்கிய விமர்சகராகவும் விளங்கிய ஜான் ஆல்பர்ட் மேசி (John Albert Macy) என்பவருக்குமிடையே காதல் முளைவிடத் தொடங்கியது. மேசி பலமுறைத் தன் விருப்பத்தைக் கூறியும், ஹெலன் மீதிருந்த அக்கறையால் தொடர்ந்து நிராகரித்து வந்தார் சல்லிவன். இறுதியில், அவரது சம்மதத்துடன் மே 3, 1905 அன்று திருமணம் நடைபெற்றது.
 
அதற்குப்பின் மேசி, சல்லிவன், ஹெலன் மூவரும் ஒரே பண்ணை வீட்டில் வசித்ததாகவும், ஹெலனின் சில புத்தகங்கள் வெளிவருவதற்கு மேசி உதவியாக இருந்ததாகவும் சில வரலாற்றுக் குறிப்புகள் கூறுகின்றன. ஹெலன்-சல்லிவன் நட்பு, பணப்பற்றாக்குறை, ஹெலன் கெல்லரின் மனநிலையில் ஏற்பட்ட மாற்றங்கள் உள்ளிட்ட பல காரணங்களால் சல்லிவனுக்கும், மேசிக்குமிடையே தொடர் கருத்து வேறுபாடுகள் ஏற்படவே, 1914-ஆம் ஆண்டு இருவரும் பிரிந்து வாழ்வதென முடிவெடுத்துச் செயல்படுத்தினர்.
 
இருவரும் சட்டப்படி விவாகரத்து பெறவில்லை; ஜான் ஆல்பர்ட் மேசி முற்றிலுமாகச் சல்லிவனை விட்டு மறைந்த பின்னும், மறுமணம் செய்துகொள்ளும் எண்ணம் சல்லிவனுக்குத் தோன்றவேயில்லை. புதிய உறவின் தோற்றமும், மறைவும் ஹெலன்-சல்லிவன் நட்பில் எந்தவித விரிசலையும் ஏற்படுத்தவில்லை. இப்படி ஒரு ஆசிரியர் கிடைக்க ஹெலன் என்ன தவம் செய்தாரோ தெரியவில்லை!
 
இறுதிக்காலம்
  ஹெலன் கெல்லருக்கு முதலில் ஆசிரியராகவும், தலைசிறந்த வழிகாட்டியாகவும், இறுதியில் நல்ல நண்பராகவும் விளங்கிய சல்லிவனுக்கு, 1920 முதலே வலது கண்ணில் வலி ஏற்பட்டு பார்வை குறையத் தொடங்கியது. அதன் தொடர்ச்சியாக, தம் 69-ஆம் வயதில் (1935) முழுப் பார்வையையும் இழந்தார். பின்னர் உடல்நலக் குறைவால் பாதிக்கப்பட்ட இவர், தமது 70-ஆவது வயதில், நியூயார்க்கின் வனமலைக் குயின்ஸ் (Forest hills queens, New york) என்ற இடத்தில், 20 அக்டோபர் 1936 அன்று ஹெலனது வீட்டில், அவரது  கைகளைப் பிடித்தபடியே, இவ்வுலக வாழ்வை முடித்துக் கொண்டார். அவரது பிரிவு ஹெலனை மட்டுமன்றி ஒட்டுமொத்த பார்வையற்ற சமுதாயத்தையே மீளாத் துயரில் ஆழ்த்தியது. அவர் இறப்பதற்கு 6 நாட்களுக்குமுன், கோமாவிற்குச் சென்றதாகவும் சொல்லப்படுகிறது.
 
சல்லிவனது சாதனையையும், போதனையையும் பாராட்டிய அப்போதைய அமெரிக்க அரசு, அவரது மறைவுக்குப் பின்னும் அவரைப் பெருமைப்படுத்த விரும்பியது. அதன்படி, அவரது சாம்பல் வாஷிங்டன் தேவாலயத்தில் (Washington National Cathedral) பாதுகாப்பாக வைக்கப்பட்டுள்ளது. அமெரிக்காவின் உயர்ந்த குடியரசுத் தலைவர்களுக்கு மட்டுமே இத்தகைய மதிப்பு கொடுக்கப்படும் என்பது குறிப்பிடத்தக்கது.
 
தி மிராக்கில் வொர்க்கர்
  ‘Teaching was done without sight or sound’ என்று பல்வேறு கல்வியாளர்களால் பாராட்டப்பட்ட சல்லிவனைத் தேடிவந்த பரிசுகளும், விருதுகளும், சிறப்புப் பட்டங்களும் ஏராளம்.
 
தம் வாழ்வில் விடியல் உருவாகக் காரணமாக இருந்த தமது ஆசிரியரின் சேவையைப் போற்றும் விதமாக, ‘My Teacher’ என்ற நூலை எழுதியுள்ளார் ஹெலன். மேலும், அவர் எழுதிய ‘The Story of My Life’ என்ற புத்தகத்தில், தம் உயர்வுக்காகச் சோர்வின்றி உழைத்த ஆசிரியரை ‘The Miracle Worker’ என்று குறிப்பிடுகிறார். பின்னாளில், வில்லியம் கிப்சன் (William Gipson) என்பவர் இதே தலைப்பில் கதைவசனம் எழுதி, வெளியான திரைப்படம் பல பரிசுகளையும் பாராட்டுக்களையும் வென்றுள்ளது.
 
1919 முதல், ஹெலனும் சல்லிவனும் பல்வேறு நாடுகளுக்குச் சுற்றுப்பயணம் சென்று, பலவாறு விரிவுரைகளை நிகழ்த்திப் பிரபலமானார்கள். 1924-இல், ‘American Foundation for the Blind’ என்ற அமைப்பு இவர்கள் இருவரையும் தங்கள் ஆலோசகர்களாக நியமித்துப் பெருமைப்படுத்தியது. 1930-இல், ஃபிலடெல்ஃபியாவின் டெம்புல் பல்கலைக்கழகம் இவர்களுக்கு கௌரவப் பட்டங்களைப் பரிந்துரைத்தது! ஹெலன் உடனடியாக ஏற்றுக்கொண்டார்; முதலில் அப்பட்டத்தை ஏற்க மறுத்த சல்லிவன், ஒராண்டிற்குப்பின் ஏற்றுக்கொண்டார். 1966 முதல், சிறப்பாகப் பணியாற்றக்கூடிய பார்வை மற்றும் செவித்திறனற்ற ஆசிரியர்களுக்கு, ‘ஆனி சல்லிவன் மேசி விருது’ (Anne Sullivan Macy Award) அமெரிக்கா, கனடா, ஜப்பான் உள்ளிட்ட  பல நாடுகளில், ஹெலனது பிறந்த நாளான ஜூன் 27 அன்று வழங்கப்பட்டு வருகிறது.
 
நான் மதுரை சுந்தரராஜன்பட்டியிலுள்ள IAB பள்ளியில் 12-ஆம் வகுப்புப் படித்துக் கொண்டிருந்தபோது, எங்களுடைய தமிழாசிரியருக்கு அரசுப்பணி கிடைத்தது. அதைக் கொண்டாடும் முகமாக, எங்கள் வகுப்பிலுள்ள அனைவருக்கும் இனிப்புகள் வழங்கப்பட்டன. எங்கள் வாழ்த்துகளை வரிசையாகத் தெரிவித்துக் கொண்டிருந்தபொழுது, "மகிழ்ச்சி தானே ஐயா?" என்று மாணவர்கள் சார்பில் ஒரு  குரல் கேட்டது. அதற்கு அவரிடமிருந்து, "நிச்சயமாக இல்லை; இங்கு, நமது பார்வையற்ற சமுதாயத்திற்காகப் பணியாற்றும்பொழுது கிடைக்கின்ற திருப்தி, வேறெந்தப் பள்ளிக்குச் சென்று பணியாற்றினாலும் கிடைக்கப் போவதில்லை” என்ற பதிலே வந்தது. அப்போது, இது ‘Satisfaction’ அல்ல; வெறும் ‘Samalification’ என்று கிண்டலடித்திருக்கிறேன் நான். அவர் கூற்றின் பொருள் இன்னதென்று புரிந்துகொள்வதற்கும், பார்வையற்ற சிறப்பாசிரியர்களுக்கான பட்டயப் படிப்பில் சேர வாய்ப்பு கிடைத்தும் பயன்படுத்தாதது எவ்வளவு பெரிய தவறு என்பதை உணர்ந்துகொள்வதற்கும் எனக்கு அதிக காலம் தேவைப்படவில்லை.
 
எப்படிப் பார்த்தாலும், ஏதோ ஒரு குக்கிராமத்தில் பிறக்கும் மாற்றுத்திறனாளிகளை அடையாளம் கண்டு, அவர்களது வீட்டிற்கு நேரடியாகச்  சென்று, அக்குழந்தைகளின் பெற்றோருக்குச் சிறப்புப் பள்ளி குறித்த அறிமுகம் கொடுத்து, அவர்களிடம் போராடி அனுமதி பெற்று, குழந்தைகளைத் தங்கள் பள்ளிகளில் சேர்த்து, உணவு, உடை, உறைவிட வசதிகளை வழங்குவதோடு, கல்விக் கேள்விகள், பலவிதக் கலைகள், பழக்க வழக்கங்கள் எனப் பலவற்றைக் கற்பித்து, உடல், உள நலன்களைப் பாதுகாத்து, அவர்கள் வாழ்வில் அதிக உயரம் செல்லவேண்டும் என்பதற்காக தங்கள் சிரமங்களைப் பொருட்படுத்தாமல், பொறுமையுடனும், கனிவு கலந்த கண்டிப்புடனும், அர்ப்பணிப்பு மனப்பான்மையுடனும் அன்றாடம் பணியாற்றும் அனைத்துச் சிறப்பாசிரியர்களும் மிராக்கில் வொர்க்கர்களே!
--
(கட்டுரையாளர் புதுக்கோட்டை மாவட்டம் வெள்ளாள விடுதி ஊராட்சி ஒன்றிய நடுநிலைப்பள்ளியின் ஆங்கில ஆசிரியர்).
தொடர்புக்கு: [email protected]

  சென்ற இதழில் குறிப்பிட்டதுபோல, இசைத் துறை பற்றி இந்த மாதத் தொடரில் எழுதமுடியாமைக்கு வாசகர்களிடம் எனது வருத்தத்தைத் தெரிவித்துக்கொண்டு தொடர்கிறேன்.
 
கடந்த மாதமும், இந்த மாதமும் அடுத்தடுத்து வங்கித் தேர்வுகளுக்கான அழைப்புகள் மற்றும் தேர்வு முடிவுகள் வெளியாகிக் கொண்டிருப்பதாலும், ஆகஸ்ட் மாதத்தில் மாற்றுத்திறனாளிகளுக்கான தேர்வு முறையில் சில மாற்றங்களைச் செய்து மத்திய சமூக நலத்துறை அமைச்சகம் அரசாணை வெளியிட்டிருப்பதாலும், அரசு வேலைக்காக முயன்றுகொண்டிருக்கும் நண்பர்கள் கொஞ்சம் பரபரப்பாகவே இருக்கிறார்கள். அதே பரபரப்போடு போட்டித் தேர்வுகள் குறித்து இந்த மாதம் எழுதிவிடலாம் என்பதாலேயே இசைத் துறையை   அடுத்த மாதத்திற்குத் தள்ளி வைத்துவிட்டேன். இப்படியான ஒரு கட்டுரையை எழுதுவது, கண்ணாடி வீட்டுக்குள் இருந்துகொண்டு கல் எறிவது மாதிரியானது. எந்த நேரத்திலும் உடைந்த கண்ணாடித் துண்டுகள் என்னைப் பதம் பார்க்கலாம் என்கிற எச்சரிக்கை உணர்வோடும், அப்படியே எனக்கு ஏதேனும் சிறு கீரல்கள் ஏற்பட்டாலும் வாசகர்களாகிய நீங்கள் என்னைக் கவனித்துக்கொள்வீர்கள் என்கிற பாதுகாப்பு உணர்வோடும் மேலே தொடர்கிறேன்.
 
பார்வையற்றவர்களுக்கு மிகப்பெரிய புகலிடமாக இருந்த ஆசிரியர் பணிக்கான கதவுகள் அடைக்கப்பட்ட பிறகு, அவர்களுக்கு இருக்கும் ஒரே நம்பிக்கை போட்டித் தேர்வுகள்தான். ஒவ்வொருவரும் தனது திறமைக்கேற்ப ஏதேனும் ஒருவகையான போட்டித் தேர்வுகளுக்கான ஆயத்தங்களை மேற்கொண்டு எழுதி வருகிறார்கள். இந்த வகையான பிரிவினர் இந்த மாதிரியான தேர்வுகளுக்குத் தயாராகிறார்கள், எந்த வகையான தேர்வுக்கு எந்த மாதிரியான தயாரிப்புகளை மேற்கொள்ளவேண்டும் என்பதையெல்லாம் இங்கே விளக்கமாக எழுதி வகுப்பெடுக்க விரும்பவில்லை. அதற்குத்தான் ஏகப்பட்ட இணையதளங்கள் இருக்கிறதே? எனவே, நேரடியாக பிரச்சனைகளுக்குள் சென்றுவிடுவோம்.
 
தமிழகத்தைப் பொறுத்தவரை, ஆசிரியர் தகுதித் தேர்வு எப்போது நடக்கும்? அப்படியே நடந்தாலும் அதில் தேர்ச்சி பெற்றால் பணி கிடைக்குமா? எப்போது கிடைக்கும்? என்கிற கேள்விகளுக்கு நம் மாண்புமிகுக்களுக்கே விடை தெரியாத சூழல்தான் நிலவுகிறது. ஆசிரியர் தகுதித் தேர்வு தவிர, தமிழக அரசு நடத்தும் போட்டித் தேர்வுகளில் பார்வையற்றவர்களால் எழுதக்கூடிய தேர்வுகள் TNPSC நடத்தும் குரூப் 2, 2a மற்றும் 4 ஆகிய தேர்வுகள்தான். இதில் பார்வையற்றவர்களுக்காக ஒதுக்கப்படும் மிகச்சில பணியிடங்களுக்காக ஆயிரக்கணக்கானவர்கள் போட்டியிடவேண்டிய சூழல்தான் இருக்கிறது என்பதை நான் சொல்லித்தான் நீங்கள் தெரிந்துகொள்ள வேண்டுமா என்ன? சரி, ஆயிரக்கணக்கானவர்களோடு போட்டிபோட்டு முதல் சில இடங்களுக்குள் வருவதுதானே போட்டித்தேர்வின் சாராம்சம் என வைத்துக்கொண்டாலும், பதிலி எழுத்தர் மற்றும் தேர்வுக் கண்காணிப்பாளர்களின் அலட்சியத்தால் நிகழும் தவறுகளுக்கும் நாம்தான் பொறுப்பாக வேண்டியிருக்கிறது!
 
2017-இல் நடந்த குரூப் 4 தேர்வில், சென்னையில் ஒரு பார்வையற்றவருக்கு இன்னொருவருடைய விடைத்தாளைத் தவறுதலாக வழங்கிவிட்டு, அது தேர்வு முடியும் தருவாயில் கண்டுபிடிக்கப்பட்டும், தொடர்புடைய நபருக்கு அவருடைய வரிசை எண் கொண்ட விடைத்தாளில் பதில்களை நிரப்பத் தேவையான நேரத்தை வழங்க மறுத்தது தொடர்பான பாலிமர் நியூஸ் செய்தியை நம்மில் பலர் வாட்ஸ்அப்பில் ஃபார்வர்ட் செய்திருப்போம். மதுரையைச் சேர்ந்த வெங்கலமூர்த்தி என்ற தோழருக்கு, தமிழ்மொழியே வாசிக்கத்தெரியாத ஒரு பதிலி எழுத்தரை மேலே சொன்ன TNPSC தேர்வில் வழங்கியிருக்கிறார்கள். இந்தக் கடுமையான சூழலிலும், அந்த தேர்வில் மாற்றுத்திறனாளிகள் பிரிவில் அவர் 150-ஆவது இடம்பிடித்திருக்கிறார். நன்கு தமிழ் வாசிக்கக்கூடிய பதிலி எழுத்தர் வந்திருந்தால், நிச்சயமாக அந்தத் தேர்வில் முதல் சில இடங்களுக்குள் வந்து, அவர் தன் பணிவாய்ப்பை உறுதிசெய்திருப்பார். இதுபோல நம்மவர்களின் பதிவுசெய்யப்படாத துயரங்கள் ஏராளம்.
 
மாநில அரசு நடத்தும் போட்டித் தேர்வுகளின் நிலைமை இதுவென்றால், மத்திய அரசு அல்லது மத்திய அரசின் மேற்பார்வையில் இயங்கும் நிறுவனங்களில் சேர்வதற்காக நடத்தப்படும் போட்டித்தேர்வுகளின் கதை இதற்கு நேரெதிராக இருக்கிறது!
 
கடந்த 2013-ஆம் ஆண்டு வெளியான அரசாணையின் அடிப்படையில், பார்வையற்றவர்களுக்கான பதிலி எழுத்தர்களின் கல்வித் தகுதிக்கு எந்த நிபந்தனைகளும் கிடையாது என்ற விதிமுறை நடைமுறைக்கு வந்தது. இதனைப் பயன்படுத்திக்கொண்டு, பதிலி எழுத்தர்களை அழைத்து வருவது தேர்வர்களின் பொறுப்பு என்கிற நிபந்தனைகளோடு நடத்தப்படும் அனைத்து போட்டித்தேர்வுகளிலும் சில பார்வையற்றவர்கள் தங்களின் கைவரிசையை காட்டத் தொடங்கிவிட்டதாக வருத்தப்படுகிறார் பெயர் குறிப்பிட விரும்பாத ஒருவர்; இவரும் கடந்த சில ஆண்டுகளாக இத்தகைய போட்டித் தேர்வுகளைத் தொடர்ச்சியாக எழுதிக்கொண்டிருக்கிறார். இந்தியாவின் அனைத்து பகுதிகளிலும் இதுபோன்ற நிகழ்வுகளால் பார்வையற்ற தேர்வர்களுக்கிடையே இருக்கவேண்டிய போட்டி, பதிலி எழுத்தர்களுக்கிடையேயானதாக மாறிவிட்டது என்கிறார் அவர்.
 
தகுந்த ஆதாரங்கள் இல்லாமல் இத்தகைய குற்றச்சாட்டுகளை வைக்க முடியாதுதான். இப்பிரச்சனையின் உண்மைத் தன்மையை அறிந்துகொள்ள கீழ்க்கண்ட தகவல்களை நாம் கவனத்தில் கொள்ளவேண்டும். மாநில ஒதுக்கீடு இல்லாமல் பொதுப்போட்டியாக நடத்தப்படும் SBI வங்கி அதிகாரிக்கான (Probationary Officer) தேர்வில் கடந்த வருடம் 29-ஆக இருந்த கட்ஆஃப், ஒரே வருடத்தில் 49-ஆக உயர்ந்திருக்கிறது. இந்த வருடம் நடந்து முடிந்த கிராமிய வங்கிகளின் (RRB) அலுவலக உதவியாளருக்கான முதன்மைத் தேர்வில் [Preliminary Examination] தமிழகத்தில் பார்வையுள்ள பொதுப்பிரிவினருக்கே 61.75 தான் கட்ஆஃப் என்கிற நிலையில், பார்வையற்றவர்களுக்கான கட்ஆஃப் 64!
 
இங்கு என்ன நடக்கிறது என்றால், ஒரு பார்வையற்ற தேர்வர் வங்கித் தேர்வுகளுக்கு நன்கு பயிற்சி செய்துவரும் ஒருவரைப் பதிலி எழுத்தராக அழைத்துச் செல்லும்பொழுது, அவருக்குத் தேர்வுக்காகக் கொடுக்கப்படும் நேரத்தைவிட பார்வையற்றவர்களுக்கென கூடுதலாக வழங்கப்படும் கூடுதல் நேரமும் கிடைப்பதால், அல்வா சாப்பிடுவதுபோல கணிசமான கேள்விகளுக்குப் பதிலளித்துவிடுகிறார்கள்.
 
பார்வையுள்ளவர்களோடு ஒப்பிடும்பொழுது, பார்வையற்றவர்களுக்குப் போட்டித் தேர்வுகளுக்குத் தயார் செய்வதற்கான பாடப்புத்தகங்களும், பயிற்சிகளும் மிகமிகக் குறைவாகவே இருக்கிறது என்பதை நாம் எந்தவித மாற்றுக்கருத்துமின்றி ஒத்துக்கொள்ள வேண்டியுள்ளது. இத்தகைய சூழலில், வழங்கப்படும் மிகக் குறைவான நேரத்திற்குள், எந்தவித இடையூறுகளும் இல்லாமல் தானே கணினி திரையில் வரும் கேள்விகளைப் பார்த்து பதில் அளிக்கும் பார்வையுள்ளவரைவிட, பதிலி எழுத்தர்கள் கேள்விகளைப் படிக்க அதனைக் கேட்டுப் பதிலளிக்கும் பார்வையற்றவரால் அதிகக் கேள்விகளுக்குப் பதிலளிப்பது சாத்தியம்தானா?
 
இப்படியான ஒரு கருத்தைச் சொல்வதால், பார்வையற்றவர்களின் திறமையை நான் குறைத்து மதிப்பிடுவதாக யாரும் நினைத்துக் கொள்ளவேண்டாம். ஒரு பார்வையற்றவராக இத்தகைய போட்டித்தேர்வுகளை எதிர்கொள்வதில் நமக்கிருக்கும் அடிப்படையான சில சிக்கல்களை, இயலாமைகளைத் திறந்த மனதோடு ஒப்புக்கொண்டால்தான் பிரச்சனைகளுக்கான தீர்வுகளை நோக்கி நாம் சிந்திக்க முடியும்.
 
சிலர் செய்யும் இந்த மாதிரியான முறைகேடுகளால் தேர்வுகளுக்காக கடினமாக படித்துவரும் பலருடைய  எதிர்காலம் கேள்விக்குள்ளாகிறது எனும்போது, சரியான முறையில் தேர்வு நடப்பதை உறுதி செய்யவேண்டியது இதுபோன்ற தேர்வுகளை நடத்தும் அமைப்புகளின் தலையாய கடமை. இத்தகைய தருணத்தில் இதுகுறித்து பேசியே ஆகவேண்டியது நம்முடைய கடமை.
 
இதுகுறித்து நம்மோடு பேசிய போட்டித் தேர்வுகளுக்காகத் தயாராகிவரும் ஒருவர், “இந்தியா முழுக்க IBPS எனப்படும் இந்திய வங்கிப் பணியாளர்கள் தேர்வு அமைப்பு நடத்தும் இளநிலை உதவியாளர் (Clerk) மற்றும் அதிகாரி (Probationary Officer) இந்த 2 பணிகளும் சேர்த்து பார்வையற்றவர்களுக்கு மட்டும் வருடத்திற்கு சராசரியாக 150 பணியிடங்கள் வழங்கப்படுகிறது. இதில் பெரும்பாலான இடங்களை பதிலி எழுத்தர்களால் தேர்ச்சிபெற்ற பார்வையற்றவர்களே பெறுகிறார்கள். மத்திய அரசு நடத்தும் SSC தேர்வுகளைப் பொறுத்தவரை இந்த பதிலி எழுத்தர்கள் பிரச்சனை ஓரளவுக்கு இல்லை என்றாலும், இந்த தேர்வு நடைமுறைகள் முழுவதும் முடிய 2 முதல் 3 வருடங்கள் ஆகிறது. தேர்வு முடிவுகளை வெளியிடுவதில் தாமதம், இடையிடையே அந்தத் தேர்வு தொடர்பான வழக்குகளால் நிகழும் தாமதம் என பலகட்ட பிரச்சனைகளுக்குப் பிறகே நமக்குப் பணி கிடைக்குமா, கிடைக்காதா என்பதை நம்மால் உறுதியாகச் சொல்ல முடியும். அப்படியே ஒருவேளை நமக்கு பணிவாய்ப்பு  உறுதி என்று தெரிந்தாலும், எப்போது பணி ஆணை கிடைக்கும் என்பது தெரியாது. IBPS தேர்வில் மட்டுமே தேர்வெழுதிய ஒரு வருடத்துக்குள்ளாகவே பணி ஆணை கையில் கிடைத்து விடுகிறது. திறமையற்றவர்கள் மிகத்திறமையான பதிலியெழுத்தர்களால் IBPS தேர்வெழுதி ஒரே வருடத்திற்குள் பணியில் சேர்ந்துவிட, திறமைசாலிகள் SSC தேர்வெழுதி வருடக்கணக்கில் காத்திருக்கவேண்டிய அவலநிலை நிலவுகிறது” என்று தன் ஆதங்கத்தை வெளிப்படுத்தினார்.
 
இந்த முறைகேடுகளை எதிர்த்து பல வழக்குகள் தொடரப்பட்டதால், மத்திய அரசாங்கம் ஒரு குழுவை நியமித்து, அவர்களின் பரிந்துரையின் அடிப்படையில் போட்டித்தேர்வுகளில் பார்வையற்றவர்களுக்கான பதிலி எழுத்தர்களுக்கு ஒரு புதிய நிபந்தனையை விதித்து அரசாணை வெளியிட்டுள்ளது. அதன்படி, இதுவரை பதிலி எழுத்தர்களின் கல்வித்தகுதிக்கு எந்த உச்சவரம்பும் இல்லை என்றிருந்த விதி திருத்தப்பட்டு, தேர்வர்களின் கல்வித் தகுதியைவிட ஒருபடி குறைவான கல்வித் தகுதியே இருக்கவேண்டுமென மாற்றியமைக்கப்பட்டுள்ளது. இந்த மாற்றியமைக்கப்பட்ட விதிகளாலும் பெரிதாக முறைகேடுகளைத் தடுப்பதற்கான வாய்ப்புகள் மிகக் குறைவுதான் என்கிறார்கள் மூத்த செயல்பாட்டாளர்கள்.
 
இதில் தேர்வர்களின் கல்வித் தகுதியைவிட ஒருபடி குறைவு என்கிற விதியில், தேர்வர் இளங்கலை முடித்தவரெனில், பதிலி எழுத்தர்கள்  இளங்கலை இரண்டாம் ஆண்டு படித்து வருபவராக இருக்கலாமா? அல்லது பள்ளிப்படிப்பு முடித்தவராக இருக்கவேண்டுமா? தேர்வர் கலை, இலக்கியத்தில் முதுகலை முடித்தவரெனில், அதே பிரிவில் இளங்கலை முடித்தவரையோ அல்லது இளங்கலை பொறியியல் முடித்தவரையோ அழைத்துச் செல்லலாமா என்பதெல்லாம் தெளிவாக வரையறுக்கப்படவில்லை. இதுபோன்று இந்த அரசாணையிலிருக்கும் சிக்கல்கள் குறித்து அக்டோபர் 4, 2018 தேதியிட்ட ‘தி இந்து’ (ஆங்கிலம்) நாளிதழில் (https://www.thehindu.com/opinion/op-ed/presuming-the-disabled-to-be-incompetent/article25115464.ece) ராகுல் பஜாஜ் என்கிற பார்வையற்ற வழக்கறிஞரின் கட்டுரை ஒன்று வெளியாகியுள்ளது.
 
ஒருவேளை, இந்த விதிகளில் சில மாற்றங்கள் செய்து பதிலி எழுத்தர்களுக்கு அதிக கட்டுப்பாடுகளை விதித்தால், பிரச்சனை  சரியாகிவிடுமா என்றால், அதற்கும் இல்லையென்பதுதான் பதிலாக இருக்க முடியும்! பல நேரங்களில், மேலே TNPSC தேர்வுகள் குறித்து சொன்னதுபோல பதிலி எழுத்தர்களால் நன்கு படிக்கும் பலருடைய எதிர்காலம் பாழாக்கப்படும் நிகழ்வுகளும் நடந்துகொண்டேதான் இருக்கிறது.
 
இது குறித்து, கனரா வங்கியில் பணியாற்றும் திரு. மு. பார்த்திபன் அவர்களிடம் பேசியபோது, “பலவிதமான கல்வி, சமூக மற்றும் குடும்பப் பின்னணியிலிருந்து வரும் பார்வையற்றவர்களுக்கு பொருந்தும் வகையிலான ஒரு பொதுவான போட்டித் தேர்வு விதிகளை வகுப்பதெல்லாம் சாத்தியமில்லாத விஷயம். அதனால், இதற்கு முன்பிருந்ததுபோல பதிலி எழுத்தர்களுக்கான கல்வித் தகுதிக்கு எந்தவிதக் கட்டுபாடுகளும் இல்லாமல் செய்துவிட்டு, பார்வையற்றவர்கள் எழுதும் தேர்வை ஒலி மற்றும் ஒளிப்பதிவு செய்யவேண்டும். தேர்வு முடிவு வெளியானதும், அதில் வெற்றி பெற்றவர்களின் தேர்வு கேமரா பதிவை மறு ஆய்வு செய்து, தேர்வரின் தகுதியை உறுதி செய்துகொள்ளலாம். அனைத்து தேர்வுகளும் கணினிமயமாகியிருக்கும் தற்போதைய சூழலில், தேர்வை ஒலி மற்றும் ஒளிப்பதிவு செய்வதெல்லாம் IBPS போன்ற அமைப்புக்கு பெரிய விஷயமில்லை” என்கிறார்.
 
பார்வையற்றவர்களுக்காக இயங்கும் அமைப்புகளும் போட்டித் தேர்வு குறித்த தெளிவான புரிதலை பார்வையற்றவர்களுக்குக் கற்பிக்க வேண்டும். மாணவர்களும் குறுக்கு வழிகளை நாடாமல் ஆரம்பத்திலிருந்தே முறையாக பயிற்சி எடுத்துக்கொண்டால், போட்டித்தேர்வில் திறமை அடிப்படையிலான போட்டி ஏற்பட்டு உங்களுடைய எதிர்காலம் வளமாவதோடு, உங்களைப்போல தகுதியான ஒரு நண்பரின் எதிர்காலமும் வளமாகும்.
 
இந்தப் பதிவைப் படிக்கும் நீங்களும்கூட இதுகுறித்தான உங்களின் கருத்துக்களை எங்களுக்கு அனுப்பலாம். பதிவு யாரையும் புண்படுத்தும் வகையிலிருந்தால் தயவுசெய்து மன்னித்துக் கொள்ளுங்கள். இதில் ஏதேனும் கருத்துப்பிழைகள் இருப்பதாக நீங்கள் நினைத்தால், தகுந்த ஆதாரங்களோடு எங்களின் தவறுகளைச் சுட்டிக்காட்டலாம்!
--
தொடர்புக்கு: [email protected]

  “மாற்றுத்திறனாளிகளும் ஒலிம்பிக் போட்டிகளில் அசத்துகிறார்களே” என மக்கள் வியந்து பார்க்குமளவிற்கு நம்மவர்கள் ஜொலிக்கத் தொடங்கியிருக்கின்றனர். சிறந்த வீரர்களை அடையாளம் காணும் நோக்கில் பல போட்டிகளும், விளையாட்டு முகாம்களும் நடைபெற்று வருகின்றன. அதன் ஒரு அங்கமாக, பாரா ஒலிம்பிக் கூட்டமைப்பின் அங்கீகாரம் பெற்ற, ‘இந்தியப் பார்வையற்றோர் கால்பந்து சம்மேளனம்’ பெங்களூரில் 31/8/2018 தொடங்கி 2/9/2018 வரை, தென் மற்றும் கிழக்கு மண்டலங்களுக்கான போட்டியை நடத்தியது. குஜராத், மும்பை, கேரளா, பெங்களூரு, சென்னை, மதுரை ஆகிய 6 அணிகள் மற்றும் இந்த 6 அணிகளிலும் உபரியாக இருந்த பதிலி வீரர்களைக் கொண்டு, ‘புதியவர்கள் கூட்டமைப்பு 1’, ‘புதியவர்கள் கூட்டமைப்பு 2’ என இரண்டு அணிகள் சேர்க்கப்பட்டு, மொத்தம் 8 அணிகள் இப்போட்டியில் பங்கேற்றன.
 
பார்வையற்றோருக்கான கால்பந்தாட்டத்தை 60 நாடுகள் ஆடிவருகின்றன. அதில், சர்வதேச தரப்படுத்தலில் இந்தியா 29-ஆம் இடம் வகிக்கிறது. குறைப்பார்வையுடையோர், முழுப்பார்வையற்றோர் என இருவகையாகப் பார்வையற்றோர் பிரிக்கப்படுகின்றனர். அதில் முழுப்பார்வையற்றோருக்கான கால்பந்தாட்டமே உலகம் முழுவதும் ஆடப்பட்டு வருகிறது. சாதாரண கால்பந்தாட்டத்தின் சகல விதிகளும் பின்பற்றப்பட்டாலும், அதில் பார்வையற்றோருக்கு ஏற்றவாறு சில விதிகள் உட்புகுத்தப்பட்டு பார்வையற்றோருக்கான கால்பந்தாட்டம் வடிவமைக்கப்பட்டுள்ளது.
 
இப்போட்டிகளில் பந்துகள் அதிகம் மேலெழும்பாது; அதற்குக் காரணம், இப்போட்டிகளுக்காகவே பயன்படுத்தப்படும் ஃபைபர் பந்துகள். அவை, 540 முதல் 560 கிராம் எடை கொண்டதாக இருக்கும். பந்தைச் சுற்றி ஒலி எழுப்பும் பாசிமணிகள் உட்புறமாக இணைக்கப்பட்டிருக்கும். ஓரணியில் ஐவர் ஆடுவர். அதில், 4 முழுப்பார்வையற்றவர்கள் மற்றும் ஒரு கோல் காப்பாளர்; அவர் பார்வையுடையவராகவோ, குறைப்பார்வையுடையவராகவோ இருக்கலாம்.
 
மைதானத்தின் பரப்பளவானது, 20 மீ. அகலமும் 40 மீ. நீளமும் உடையதாய் இருக்கும். கோல் கம்பமானது 4 மீ. அகலமும் 2.5 மீ உயரமும் கொண்டதாக இருக்கும். களிமண் தரை, புல் தரை அல்லது செயற்கை இலை மைதானங்களிலேயே இப்போட்டிகள் நடத்தப்படுகின்றன. மைதானத்தின் தடுப்புச் சுவர்கள் தெர்மோகோல் உள்ளிட்டப் பொருட்களை கொண்டு, மோதினாலும் காயம் ஏற்படாத வகையில் அமைக்கப்படும். உடல் பாதுகாப்பிற்கு இப்போட்டிகளில் அதிக முக்கியத்துவம் தரப்படுகிறது. இதுவே, பார்வையற்றோர் கால்பந்தாட்டம் குறித்த சிறு அறிமுகம். இனி பெங்களூரில் என்ன நடந்தது எனப் பார்ப்போம்.
 
இப்போட்டிகள் யஷ்வந்த்பூரில் உள்ள செயற்கை இலை மைதானத்தில் நடத்தப்பட்டன. இத்தொடரின் இறுதிப்போட்டியில் பெங்களூரு அணியை வீழ்த்தி கேரள அணி கோப்பையைத் தட்டிச்சென்றது. அதிக கோல்கள் அடித்தமைக்கான தங்கப்பாதுகை விருதை குஜராத் அணியின் நீரோ (12 கோல்கள்) பெற்றார். தொடர் நாயகன் விருதை, கேரள அணியின் வெற்றிகளுக்குக் காரணமான ஃபர்கான் பெற்றார்; இத்தொடரில் 11 கோல்களை இவர் அடித்தார். சிறந்த கோல் காப்பாளர் விருதை, அதே அணியைச் சேர்ந்த அணுகிரஹா தட்டிச்சென்றார். இத்தொடரில் சிறப்பாக ஆடியவர்கள் இந்திய அணிக்கான பயிற்சி முகாமிற்குத் தெரிவுசெய்யப்பட்டனர். அம்முகாம், செப்டம்பர் 2 முதல் 17-ஆம் தேதி வரை கொச்சியில் நடத்தப்பட்டது. இது ஆஸ்திரேலியா அணியுடன் மோதுவதற்கான பயிற்சி முகாமாக அமைக்கப்பட்டது. அதில் சிறப்பாகச் செயல்பட்ட வீரர்கள் இந்திய அணிக்குத் தெரிவுசெய்யப்பட்டனர்.
 
செப்டம்பர் 19-ஆம் தேதியிலிருந்து 21 வரை இந்திய ஆஸ்திரேலியா அணிகள் 3 போட்டிகள் கொண்ட தொடரில் மோதின. இத்தொடர் கொச்சியில் நடைபெற்றது. இதில் 2 போட்டிகளில் வென்று இந்தியா வாகை சூடியது.
 
பெங்களூரு தொடரில் பங்கேற்ற இரு தமிழக அணிகளின் செயல்பாடுகள் எப்படி இருந்தது என்ற வினா உங்களுக்குள் எழும். சென்னை ‘இலயோலா’ அணி, கேப்ரியல் என்ற மணிப்பூரைச் சேர்ந்த இந்திய அணி வீரரின் தலைமையில் களம் கண்டது. அணிக்காக 8 கோல்களை அடித்து அவர் அரையிறுதி வரை அணியை அழைத்துச்சென்றார். அவர்கள் பெங்களூரு அணியிடம் வெற்றிவாய்ப்பை இழந்தனர். மதுரையைச் சேர்ந்த ‘தமிழக பார்வையற்றோர் விளையாட்டு சங்க’ அணியும் தங்களாலான திறமைகளை வெளிப்படுத்தினர். இவ்வணியின் கோல் காப்பாளர் வசந்தின் திறமையைப் பலரும் பாராட்டினர்.
 
தமிழக வீரர்கள் சோபிக்காமைக்கான காரணத்தைத் தேடும் நாம், தமிழகத்தில் நாம் விளையாட்டுக்கு முக்கியத்துவம் அளிப்பதில்லை என்ற கசப்பான உண்மையை ஏற்றுக்கொள்ளத்தான் வேண்டும். பல சிறப்புப் பள்ளிகளில் உடற்கல்வி ஆசிரியர்களே இல்லை. இங்கே திறமையான வீரர்கள் இருக்கின்றனர்; அவர்களுக்கு வழிகாட்டத்தான் ஆட்களில்லை. இத்தொடரில் பங்கேற்ற ஒவ்வொரு அணியிலும் 3-க்கும் குறையாத சர்வதேச வீரர்கள் இருந்தனர். ஆனால், தமிழக அணியிலோ 15 நாட்களுக்கு முன்புதான் கால்பந்து விளையாடத் தொடங்கியவர்களும், போட்டி தொடங்குவதற்கு அரைமணி நேரத்துக்கு முன்புதான் கால்பந்தையே பார்த்தவர்களும் இருந்தனர்.
 
கொச்சியில் முழு நேரமும் கால்பந்தாட்ட பயிற்சியளிக்கும் ஒரு நிறுவனம் இருக்கிறது. அதில் பயிற்சி எடுத்த பலரும் சர்வதேச அளவில் ஆடிவருகின்றனர். பரிசுத்தொகையும் கணிசமான அளவிற்கு இப்போது கிடைக்கின்றது; அது அவர்களின் பொருளாதாரத்திற்கும் உதவுகின்றது. ஆனால், தமிழகத்தில் இவ்விடையம் பற்றி யாருக்குமே தெரியாது என்பது பேரவலம்தான்!
 
குறுகிய நேரத்தில் ஆட்டத்தைக் கற்றுக்கொண்டு, முழு நேரம் பயிற்சி பெற்ற வீரர்களுக்கு சவாலளிக்கும் வகையில் நம்மவர்கள் ஆடினார்கள் என்பதை அங்குள்ள வீரர்களே ஒப்புக்கொண்டனர். சர்வதேச வீரர்களின் ஆட்டத்தை நேரே காணும்போது, தமிழக வீரர்கள் பலர் மனதில் அதேபோன்று சிறப்பாக விளையாட வேண்டுமென்ற எண்ணம் எழுந்திருக்கும்; சிலர் மனதிலாவது அது விதையாக விழுந்திருக்கும். கோப்பையைப் பெறாவிட்டாலும், அவர்கள் பெற்றுக்கொண்ட அனுபவங்கள் எதிர்கால வெற்றிகளுக்கு வழிகாட்டும்!
--
தொடர்புக்கு: [email protected]

  சில பாடல்கள் மட்டும் நம்மைக் காலத்திற்கும் அழச்செய்யும்; பின்னர் அதுவே நமக்கான ஆறுதலையும் தந்து ஆற்றுப்படுத்தும். மனம் ஒருசில மணித்துளிகள் ஒன்றின் மீது மட்டுமே கவனம் கொள்வதுதான் தியானம் என்றால், இந்தப் பாடலை கேட்கும்போதெல்லாம் நான் தியானிக்கிறேன். எப்போது கேட்டாலும் ஒரு குறிப்பிட்ட பிம்பத்தின்மீது என் நினைவுகள் நிலைகுத்தி நிற்கக் காரணமான அந்தப் பாடல், ‘நெஞ்சில் ஓர் ஆலயம்’ படத்தில் இடம்பெற்ற ‘ஒருவர் வாழும் ஆலயம்’ எனத் தொடங்கும் இறுதிக் காட்சிப் பாடல்.
 
‘ஒருவர் வாழும் ஆலயம்,
உருவமில்லா ஆலயம்,
நிலைத்து வாழும் ஆலயம்,
நெஞ்சிலோர் ஆலயம்’.
மெல்லிசை மன்னர்கள் விஸ்வநாதன் ராமமூர்த்தியின் இசையில், T.M. சவுந்தரராஜனும் L.R. ஈஸ்வரியும் பாடிய அந்தப் பாடலின் வரிகளுக்குச் சொந்தக்காரர் கவியரசர் கண்ணதாசன். ஒவ்வொரு வரியும் அந்த பிம்பத்தின் வெவ்வேறு பரிணாமங்களை என் நினைவடுக்குகளில் நிறைக்கிறது. பாடலின் துவக்கமாக ஒலிக்கும் தேவாலய மணியோசை என் பள்ளித் துவக்க நாட்களுக்கு என்னைக் கூட்டிச் செல்கிறது.
 
எனக்கு இனி பார்வைக்கே வாய்ப்பில்லை என்றானபிறகு, நான் சிவகங்கை மாவட்டம், திருப்பத்தூரிலுள்ள டி.இ.எல்.சி. சபையால் நடத்தப்படும் பார்வையற்றோருக்கான சிறப்புப் பள்ளியில் ஆறு வயதில் சேர்க்கப்பட்டேன். அது பள்ளிக்கூடம் எனச் சொல்லப்பட்டதில் எனக்கு மகிழ்ச்சியே. எனது ஐந்து வயது ஒத்த அக்கம் பக்கத்துக் குழந்தைகளெல்லாம் எல்.கே.ஜி., யு.கே.ஜி. என ஏதேதோ சொல்லிக்கொண்டு கிளம்பிய நாட்களில், நானும் அக்காவின் பாடப்புத்தகங்கள் மற்றும் வார இதழ்கள் சிலவற்றைப் பைக்குள் நிரப்பிக்கொண்டு பள்ளிக்குச் செல்வதாக பாவனை செய்து மகிழ்ந்திருக்கிறேன்.
 
நான் ஒன்னாம் வகுப்பில் சேர்க்கப்படுவதை அறிந்தேன். அக்கா என்னைவிட மூன்று வகுப்புகள் அதிகமாய்ப் படித்துக்கொண்டிருந்தாள் என்பதில் எனக்கு உவப்பில்லை. ஆகவே, அக்காமீது கோபம் கோபமாக வந்தது. அந்தப் பள்ளியில் என்னைப் போன்ற குழந்தைகளின் கூச்சலும் ஆரவாரமும் எனக்கு அக்காவின் பள்ளியை நினைவுபடுத்தியது. பள்ளியெங்கும் சில அண்ணன்களும் அக்காள்களும் “புதுப்பையன், புதுப்பையன்” என்று பேசிக்கொள்வது என் காதில் விழுந்தது. என் சேர்க்கையின் பொருட்டு என் அப்பாவும், அம்மாவும் ஏதேதோ தாள்களில் எழுதப் பணிக்கப்பட்டார்கள்.
 
பள்ளி ஆசிரியர்கள், சக மாணவர்கள் என எல்லோருமே என்னிடம் பாசமாகப் பேசுவதும், கன்னம் கிள்ளிக் கொஞ்சுவதுமாக இருந்தார்கள். நான் உற்சாகமாக இருந்தேன். என்னுடைய சுறுசுறுப்பான குள்ள நடையும், குழந்தைத்தனமான பேச்சும் ஆசிரியர்களை வெகுவாகக் கவர்ந்தது.
 
சூரியன் மஞ்சள் கொள்ளத் துவங்கியபோது, ஒரு பிஸ்கட் பாக்கெட்டை என் கையில் திணித்தபடி அப்பாவும், அம்மாவும் சனிக்கிழமை வந்து பார்ப்பதாகச் சொன்னார்கள். எனக்கு எல்லாமே இருண்டுவிட்டது. ‘அப்படியானால் நான் இங்குதான் இருக்கவேண்டுமா? இந்நேரம் அக்கா வீட்டுக்கு வந்திருப்பாள். நான் மட்டும் ஏன் இங்கேயே இருக்கவேண்டும்’ என்கிற என்னுடைய கேள்விக்கு யாருமே விடை சொல்லாதது அழுகையைக் கூட்டியது. என்னைக் கதற விட்டுவிட்டு, மெல்லப் பிரிந்து நடந்த அப்பாவையும், அம்மாவையும் ஒருமையில் ஏசினேன், கத்திக் கூச்சலிட்டேன்; பலன் ஏதுமில்லை.
 
‘கருணை தெய்வம் கைகள் நீட்டி,
அணைக்கத் தாவும் ஆலயம்’.
மிகப்பெரிய கூட்டமே என்னைச் சூழ்ந்துகொண்டு ஏதேதோ சொல்லிப்பார்த்தது. ’வீட்டுக்கு’ என்று இழுத்து, இழுத்து அழுதேன். பெரிய வகுப்பு அண்ணன்களும், அக்காள்களும் சமாதானம் செய்கிற முயற்சியில் தோற்றார்கள். அவர்களுக்குக் கெட்டகெட்ட வார்த்தைகளில் வசைமாரி பொழிந்தேன்.
 
அந்தக் கூட்டத்தின் நடுவே, திடீரென என்னை நோக்கி நீண்ட கைகளுக்குள் சிக்கிக்கொண்டேன். தரை பிரிந்து அந்தத் தோளுக்கு எப்படி இடம் மாறினேன் என்பதெல்லாம் இப்போது நினைவில் இல்லை. எனக்கு இப்போதும், ஏன் என் இறப்புவரை நினைவில் இருக்கப்போவதெல்லாம், கண்ணீர் கலந்து என் கன்னங்களில் வழிந்தோடிய மூக்குச்சலியைத் துடைத்துப் போட்ட அந்த நிர்வாண விரல்களே!
 
எனக்கு அது யார் என்று தெரியவில்லை. என் அப்பாவின் வாசத்தையும், வயதையும் ஒத்த அவர், என்னைத் தன் வீட்டிற்குக் கூட்டிப்போய் தோசை தந்தார். தனது பெயர் போஸ் என்றார். தானும் ஒன்னாம் வகுப்பில்தான் படிப்பதாகச் சொன்னார். வெகுநேரம் அவருடன் பேசிக்கொண்டிருந்தபடி, தூங்கிப்போனேன்.
 
‘காலமெல்லாம் திறந்துகாணும்,
கதவு இல்லா ஆலயம்’.
நான் 2, 3, 4 என வகுப்புகள் மாறிக்கொண்டே இருக்க, போஸ் சார் மட்டும் அடுத்தடுத்து வந்த புதுப்பையன்களின் ஒன்னாம் வகுப்புத் தோழனாகவே தொடர்ந்தார். சுபாஷ் சந்திர போஸ் என்கிற அந்த நெல்லை வாத்தியாருக்கு, சிவகங்கை மாவட்டம் மற்றும் அதனையொட்டிய புதுக்கோட்டை மாவட்ட கிராமங்களின் மூலை முடுக்குகளெல்லாம் நன்கு பரிச்சயமாக இருந்தன. திருப்பத்தூர் பள்ளி மாணவர் எண்ணிக்கையில் சரிபாதிக்கும் மேற்பட்டவர்களை தேடிச்சென்று பள்ளியில் சேர்த்தவர் அவர் என்பதால், போஸ் சார் தனது ஊருக்கு வந்தது, தன்னைப் பள்ளிக்கு அழைத்து வந்தது என ஒவ்வொருவருக்கும் அவரைப் பற்றிச் சொல்ல ஏராளமான கதைகள் இருந்தன.
 
பெயருக்கேற்ற மிடுக்கோ, கம்பீரமோ வரித்துக்கொள்ளாத, தனது மாணவப் பிள்ளைகளிடம் அன்பு, கோபம், பெருமிதம் என எல்லாவித உணர்ச்சிகளையும் வெளிப்படுத்திய ஒரு சராசரி மனிதர்தான் அவர். ஆயினும், வெளிச்சம் இழந்து வழி தவறிய பல ஆட்டுக்குட்டிகளின் மேய்ப்பராக இருந்தார். கற்பித்தல் மட்டுமே சாதாரணப் பள்ளி ஆசிரியர்களின் பணி. ஆனால், பார்வைச்சவாலுடைய குழந்தைகளுக்கான சிறப்பாசிரியர் என்பவர், வகுப்பிற்கு வெளியே நல்ல தாயாய், தகப்பனாய், தாதியாய் இருக்க வேண்டும் என்பதை தனது வாழ்வியலாகக் கொண்டார்.
 
‘பாசமென்னும் மலர்களாலே,
பூஜை செய்யும் ஆலயம்’.
எங்கள் விடுதிச் சிரங்குகளுக்கு எத்தனையோ தடவை அவரின் கைவிரல்கள் களிம்பு பூசியிருக்கின்றன. தேர்வு விடுமுறைகளில் அழைத்துச் செல்லாது விடப்பட்ட பிள்ளைகளை, அவர்களின் ஏக்கத்தை அப்படியே உள்வாங்கிக்கொண்டு, பேரன்போடு அவர்களை அவர்களின் ஊர் சேர்ப்பார். எப்போதும் அவருக்கு உலகமாய் இருந்ததும், அவர் உயிரென நினைத்ததும் அந்தப் பள்ளியையும் அங்கு படித்த எங்களையும்தான். ஒன்றையே நினைத்திருந்து, ஊருக்கே வாழ்ந்திருந்து, உயிர்கொடுத்து உயிர்காக்கும் உன்னதராய் வாழ்ந்தவர் அவர்.
 
“என்னடே! மாவாட்டுற?” என்று சொல்லியபடியே என் விரல்களைப் பிடித்து, ஆறு புள்ளிகள் வாயிலாக அகிலத்தை எனக்கு அறிமுகம் செய்தார். வட்டம், சதுரம் என ரொட்டிகளால் அவரின் வடிவியல் வகுப்புகள் எங்கள் பசியாற்றின.
 
நான் ஏழாம் வகுப்பு படித்துக்கொண்டிருந்ததாக நினைவு. பள்ளிச் சுற்றுலாவாக சென்னை செல்லக் காரைக்குடி ரயில் நிலையத்தில் காத்திருந்தோம். அந்த சில நிமிடங்களில், நிலைய அதிகாரிகளின் அனுமதியைப் பெற்று, அவர்களின் மேற்பார்வையில் மாணவர்கள் அனைவரையும் தண்டவாளத்தில் இறக்கிவிட்டு, அதைத் தடவிப் பார்க்கச் சொன்னார். ரயில் என்ஜினோடு பெட்டிகள் எப்படி இணைக்கப்படுகின்றன என்பதை சில ஆர்வமுள்ள மாணவர்களுக்கு நேரடியாகவே அழைத்துச் சென்று காண்பித்தார். அவர்களுள், நான் கேட்காமலேயே என்னைத் தெரிந்துகொண்டு கூட்டிப்போனார்.
 
‘தியாகம் என்னும் ஒளியினாலே,
தீபம் ஏற்றும் ஆலயம்’.
எவர் நுகர்விற்கும் காத்திராத பூவின் வாசத்தைப்போல, யார் நனைதலையும் எதிர்பாராது பொழிகிற பெருமழை போல அவர் தனது கருணையையும், அன்பையும் எங்கள்மீது பொழிந்துகொண்டே இருந்தார். மிகுந்த இறை நம்பிக்கை கொண்ட அவர், எப்போதுமே எங்களிடம் கர்த்தரைப் பற்றி உபதேசித்ததில்லை. ஆனால், அந்த வசனங்களுக்கு உதாரணமாக வாழ்ந்திருக்கிறார் என்பதை இப்போது உணரும்போது, நான் புத்தகங்களில் படித்துச் சிலிர்த்த பல யுகபுருஷர்களின் பராக்கிரமங்களைப் பின்னுக்குத் தள்ளியவராய், தனது வாழ்வை வரலாறாக மாற்றிக்கொண்ட மகாநாயகன் எனது ஆசிரியர் என்பதில் பூரிக்கிறது மனம்.
 
நான் நடுநிலைக் கல்வியை முடித்துப் பள்ளியை விட்டு வெளியேறிய பிறகு, ஒரே ஒருமுறை மட்டும் அவரை எதிர்பாராதவிதமாகச் சந்தித்தேன். அப்போதெல்லாம் எனது பள்ளி ஆசிரியர் என்பதைத் தாண்டி, அவர்மீது வேறெந்த அபிப்பிராயமும் எனக்குள் எழுந்ததில்லை. நான் சிறப்புப் பள்ளி ஆசிரியராகப் பணியேற்ற பிறகே, கொஞ்சம் கொஞ்சமாக அவர் எனக்குள் நிலைகொள்ளத் தொடங்கினார்.
 
“ஏலே! சாதாரணப் பள்ளி வாத்தியாரைப் போல இல்லடே நீ பாக்குற வேலை. நிறைய சகிப்புத்தன்மை, பொறுமை, அன்பு எல்லாம் இருக்கனும். ஆனா, இதெல்லாம் நமக்கிட்ட இருக்குங்கிற துளி எண்ணம்கூட உனக்குள்ள வந்திடக் கூடாதுவே” - இப்படித் தன் கடந்தகாலச் செயல்கள் மூலமாக மானசீகமாய் அவர் என்னோடு அன்றாடம் உரையாடிக்கொண்டேதான் இருக்கிறார் என்றாலும், இந்தப் பத்தாண்டுகளில் ஒருமுறைகூட நான் அவரைச் சந்திக்கவில்லை.
 
அவரது குரலை இன்றைய சூழலோடு பொருத்திப் பார்க்கிறேன். இன்றைய நிலையில் பார்வையற்றோருக்கான அரசு சிறப்புப் பள்ளிகளில் பார்வையுள்ள ஆசிரியர்களுக்குச் சமமான எண்ணிக்கையில்தான் பார்வையற்ற ஆசிரியர்களும் பணியாற்றுகிறோம். ஆனால், பார்வையற்ற மாணவர்களின் கல்வி சார்ந்து குறிப்பிட்டுச் சொல்லத்தக்க மாற்றத்தையோ, விளைவையோ நாம் ஏற்படுத்தவில்லை என்பது எத்தனை வேதனைக்குரிய செய்தி. ஏதாகிலும் செய்யவேண்டும் என்கிற ஊக்கம் நம் மனதிலே இருந்தாலும், நாம்தான் செய்கிறோம் என்கிற அகந்தையும் கூடவே குடிகொள்ளத் தொடங்கிவிடுகிறதே!
 
இத்தகைய இறுமாப்போ, பெருமையோ கொள்ளாத, தன் கண்களில் பார்வையற்ற மாணவர்களுக்கான வெளிச்சத்தைச் சுமந்துகொண்டிருந்த அந்தப் பார்வையுள்ள ஆசிரியர்தான் ஒரு சிறப்புப் பள்ளி ஆசிரியரான எனக்கு அரூப வழிகாட்டி என்றானபிறகு, அவரை நேரில் சந்தித்துவிட வேண்டும் என்கிற அவா பிறந்தது.
 
முதலில் விசாரித்தபோது, அவர் தனது சொந்த ஊரான நெல்லை மாவட்டம், கடையனோடையில் தன் அம்மாவோடு வசிப்பதாகக் கேள்விப்பட்டேன். திருப்பத்தூர் பள்ளியை நிறுவிய சொன்ஜா என்கிற ஸ்வீடிஷ் அம்மையாரின் நூறாவது பிறந்தநாள் விழா கடந்த அக்டோபர் 4-ஆம் நாள் பள்ளியின் முன்னாள் மாணவர்களால் முன்னெடுக்கப்பட்டது. நிச்சயம் அந்த விழாவில் பங்கேற்க அவர் வருவார் என நம்பிக்கையோடு சிலரிடம் பேசினேன். ஆனால், அவர் எப்போதோ இறந்துவிட்டார் என்கிற செய்தி என்னை மீளாக் குற்ற உணர்ச்சியில் தள்ளிவிட்டது.
 
இந்தச் சமயத்தில், எனக்குப் பெரும் ஆறுதலாகவும், அவரை என் முன்னர் கொண்டுவந்து நிறுத்தி, நான் அவரைத் தொழுதேத்தி அஞ்சலி செய்கிற ஒரு நிறைவை எனக்கு வழங்குகிற பாசுரமாகவும் விளங்குகிறது இந்தப் பாடல். என் நெஞ்சில் குடிகொண்ட ஆலயமாய் அவர் நினைவுகள். ‘ஏலே!’ எனத் தொடங்கும் அவரின் கரிசனம் நிறைந்த குரலே அந்த ஆலயத்தின் பூசைமணி. என் ஆசானுக்கு சிறந்த அஞ்சலியாய் நான் தெரிந்துகொண்ட பாடல் இது.
 
பாடலைக் கேளுங்கள் (பாடலைக் கேட்க). முதலில் கேட்கையில், எவர் நினைவின் பொருட்டாகவேனும், உங்கள் இதயத்திலும் ஓர் ஆலயம் எழும்பக் காண்பீர்கள். அடுத்தடுத்து கேட்க நேர்கையில் இசை, வரி, குரல்நயம் எல்லாம் ஒன்றிணைந்து, நீங்கள் அந்த ஆலயத்திற்குள் போவதும் வருவதுமான உணர்வைப் பெறுவீர்கள். ஏனெனில், அது
‘நிலைத்து வாழும் ஆலயம்,
நெஞ்சிலோர் ஆலயம்’.
 
…ரதம் பயணிக்கும்
--
தொடர்புக்கு: [email protected]

  ஒவ்வொரு மனிதனின் வாழ்விலும் ஆசிரியர்களின் பங்கு இன்றியமையாதது. பகவான் கிருஷ்ணர்கூட கபீரிடம், “நீ என்னை வணங்குவதைக் காட்டிலும் உன் ஆசிரியரை வணங்கு! ஏனெனில், நீ அவர் வழியாகத்தான் என்னை அறிந்துகொண்டாய்” என்று கூறினாராம். என் வாழ்விலும், என் ஆசிரியர் திரு. ஜி. ஜெயராமன் அவர்களின் பங்கு இன்றியமையாதது.
 
எனது ஆசிரியர் திரு. ஜி. ஜெயராமன் அவர்கள் ஆங்கிலத்திலும், தமிழிலும் முனைவர் பட்டம் பெற்றவர். சென்னை கிறித்தவக் கல்லூரியில் பேராசிரியராக பணியாற்றியவர். பல பார்வை மாற்றுத்திறனாளிகளுக்கு வழிகாட்டியாக விளங்கிய அவரே ஒரு பார்வை மாற்றுத்திறனாளி!
 
அவரைச் சந்தித்தபோது, நான் மனம் உடைந்த நிலையில் இருந்தேன். எப்படியாவது படித்தாக வேண்டும் என்பது மட்டுமே என் மனதில் இருந்தது; ஆனால், அதற்கான வழிகள் எனக்கு தெரிந்திருக்கவில்லை. அந்த நேரத்தில்தான், எனது குடும்ப நண்பர் வழியாக அவரைச் சந்திக்கும் வாய்ப்பு எனக்கு கிடைத்தது. நான் அவரை 1990-ஆம் ஆண்டு, M.C.C. குடியிருப்பில் முதன்முறையாக சந்தித்தேன்.
 
அவர் என்னை பிரைவேட்டாக படிக்க ஆலோசனை கூறினார். முதன்முதலாக என் பயத்தைப் போக்க, என்னை ஹிந்தி தேர்வு எழுத வைத்தார். என் தமிழ் அறிவை அதிகரிக்கச் செய்தது அவர்தான். என்னை சரளமாக ஆங்கிலத்தில் பேசப் பயிற்றுவித்தவரும் அவர்தான். இதுபோன்று பல வழிகளிலும் அவர் எனக்கு உதவி செய்தார்.
 
அது மட்டுமல்ல, என்னைப் போன்ற பலரது தனித்திறமைகளைக் கண்டறிந்து, அதைத் தேவையான நேரங்களில் பயன்படுத்தவும் செய்வார். அப்படித்தான் பலரும் லைட் மியூசிக் குரூப்பில் பாடிக்கொண்டிருந்தனர். இலக்கியத் துறையிலும் அவர் சிலருக்கு உதவி செய்துவந்தார்.
 
பலரது புத்தகங்களையும் எங்களது சங்க விழாக்களில் வெளியிட்டுள்ளார். என்னையும் ஊக்குவித்து, ஒரு கவிதையையும் கதையையும் எழுத வைத்து, அதை ஒரு புத்தகத்தில் பிரசுரிக்கச் செய்தார். பிறரின் தனித்திறமைகளைக் கண்டறிந்து அவற்றைப் பயன்படுத்தும்போது, அந்த நபரைவிட அவருக்குத்தான் அதிகமான மகிழ்ச்சி ஏற்படும். இப்படி அவரது புகழை அடுக்கிக்கொண்டே போகலாம்.
 
அவருக்கு நான் ஆங்கில இலக்கியம் படிக்க வேண்டும் என்று ஆசை. ஆனால், நானோ இசை பயின்றேன். ஆனால், நான் எதிர்பார்த்தது போல இசை எனக்கு இசைபாடாய் இல்லை. எனக்கு அடிப்படை இசை தெரிந்திருந்தாலும், நான் டிகிரி படிக்கும்போது பிராக்டிக்கல் எனக்கு மிகவும் கடினமாக இருந்தது. பலமுறை இந்தப் படிப்பை என்னால் தொடர இயலாது என அவரிடம் நான் அழுது புலம்பியிருக்கிறேன். ஆனால், அவர் சம்மதிக்கவில்லை. நான் மட்டுமல்ல; யாராக இருந்தாலும் அவர்களின் தோல்வியைத் துடைப்பதில் அவர் உறுதியாக இருந்தார். தோல்வியின் விளிம்பில் இருப்பவர்கள் எப்படியாவது வெற்றிபெற வேண்டும் என்பதற்காக அதிகமாக ஊக்குவிப்பார். அதனால்தான், எந்தப் பாடம் எனக்குக் கடினமாக இருந்ததோ, அந்த இசைத்துறையிலேயே நான் ஆசிரியராக வர முடிந்தது. என்னைப் போன்ற பலருக்கும் அவர் வழிகாட்டியாக இருந்தார்.
 
அவர் பணி நேரம் தவிர, மற்ற நேரங்களில் வீட்டில் டியூஷன் எடுத்து வந்தார்; பார்வை மாற்றுத்திறனாளிகளுக்கு மட்டுமல்ல, பார்வை உள்ளவர்களுக்கும், பின்தங்கியவர்களுக்கும் அவர் பாடம் நடத்தினார். அது மட்டுமல்ல, பல வெளிநாட்டவரும் அவரிடம் பயின்றனர். அவர் தாய்லாந்து மாணவர்களுக்கு கற்பித்ததை நானே பார்த்திருக்கிறேன்.
 
அவருக்குக் குடல் தொடர்பான பிரச்சனை இருந்தது. அதற்காக அவர் தொடர் சிகிச்சை எடுத்து வந்தார். செப்டம்பர் 25, 2012 அன்றும்கூட வழக்கமான சிகிச்சைக்குப் பின் நலமுடன் வீடு திரும்பிவிடுவார் என்றுதான் நாங்கள் அனைவரும் எதிர்பார்த்தோம். ஆனால், விதி வேறுவிதமாக விளையாடி, அவரை எங்களிடமிருந்து பிரித்துக்கொண்டது.
 
அவர் ஒரு சிறந்த எழுத்தாளர். பல புத்தகங்களைப் பிரசுரித்தவர். சிறந்த புல்லாங்குழல் இசைக்கலைஞர். இதுபோன்ற பன்முகத் திறமைகள் அவரிடம் இருந்தபோதும், அவர் அனைவரிடமும் எளிமையாகவே பழகுவார். யாரையும் ஒருமையில் அழைக்கும் பழக்கம் அவருக்குக் கிடையாது. பழகுவதற்கு இனிமையானவர். நகைச்சுவை உணர்வு கொண்டவர். பல நேரங்களில் பலருக்கும் அவர் ஒரு முன்மாதிரியாக விளங்கினார். இத்தகைய பெருமைமிக்க எனது ஆசிரியருக்கு என்னுடைய கட்டுரையைச் சமர்ப்பித்து, நான் என் கட்டுரையை நிறைவு செய்கிறேன்!
--
தொடர்புக்கு: [email protected]

  பார்வையற்றோருக்காகப் பாடுபடும் சங்கங்கள் பல. அவற்றுள் மாறுபட்ட சங்கம் இந்த ‘பார்வையற்ற ஆசிரியர்கள் சங்கம்’. தொடக்கப்பள்ளி முதல் கல்லூரி வரை பணியாற்றக்கூடிய பார்வையற்ற ஆசிரியர்களின் உரிமைகளைப் பாதுகாக்கும் நோக்கத்துடன் கடந்த 2005-ஆம் ஆண்டு தொடங்கப்பட்ட இந்த அமைப்பானது, இன்றளவும் சிறப்பாகச் செயல்பட்டு வருகிறது.
 
தொடக்கம் மற்றும் நிறுவன உறுப்பினர்கள்
  526/2005 என்ற பதிவு எண்ணில், ‘பார்வையற்ற ஆசிரியர்கள் சங்கம்’ (Blind Teachers Association - BTA) என்ற பெயரில் இச்சங்கம் தொடங்கப்பட்டது. இதன் நிறுவனத் தலைவராக மறைந்த திரு. N. மனோகரன் அவர்களும், துணைத் தலைவராகத் திரு. ளு. இராஜேந்திரன் அவர்களும், பொதுச்செயலாளராகப் பேராசிரியர் திரு. ஆ. பழனி அவர்களும், இணைச்செயலாளராக திரு. ஆ. இராஜேந்திரன் அவர்களும், பொருளாளராக பேராசிரியர் திரு. யு. விஜயகுமார் அவர்களும் என 5 அலுவலகத் தாங்கர்கள், 10 செயற்குழு உறுப்பினர்கள் என 15 நிறுவன உறுப்பினர்களைக் கொண்டு இச்சங்கம் தோற்றுவிக்கப்பட்டது. இன்றைய தேதியில் சுமார் 700-க்கும் மேற்பட்ட ஆசிரியர்கள் இச்சங்கத்தின் உறுப்பினர்களாக உள்ளனர்.
 
தலைமை மற்றும் கிளைகள்
  சென்னையைத் தலைமையிடமாகக் கொண்டு செயல்பட்டு வரும் இச்சங்கம், நிர்வாக வசதிக்காகவும், அந்தந்த மாவட்டங்களில் உள்ள பார்வையற்ற ஆசிரியர்களுக்கு ஏற்படும் சிக்கல்களுக்குத் தீர்வு காணும் பொருட்டும் பல்வேறு கிளைகளைக் கொண்டுள்ளது. தற்போது மதுரை, சேலம், விழுப்புரம், வேலூர், தருமபுரி, திருச்சி, தஞ்சை, சென்னை ஆகிய கிளைச் சங்கங்கள் இச்சங்கத்தின்கீழ் செயல்பட்டு வருகின்றன. தற்போதைய மாநிலத் தலைவராகத் திரு. ளு. இராஜேந்திரன் அவர்கள் செயல்பட்டு வருகிறார்.
 
சங்கத்தின் பணிகள்
  பார்வையற்ற ஆசிரியர்களின் நலன்களைப் பாதுகாப்பதில் இச்சங்கம் முழு முனைப்புடன் செயல்பட்டு வருகிறது. இச்சங்கத்தின் சாதனைகளாகக் கீழ்க்கண்டவற்றைச் சொல்லலாம்.

• வருமான வரிப் படிவம் தாக்கல் செய்யும்போது மருத்துவக் குழுமச் சான்றிற்குப் (Medical Board Certificate) பதிலாக, மாற்றுத்திறனாளிகளுக்கான தேசிய அடையாள அட்டையினை மருத்துவச் சான்றிதழாக ஏற்றுக்கொள்ள இச்சங்கம் வழிவகை செய்துள்ளது.
• மாற்றுத்திறனாளிகளுக்காக வழங்கப்படும் ஊர்திப் படியினைத் (Conveyance Allowance) துறைத்தலைவரின் அனுமதி பெற்று வாங்க வேண்டும் என்ற நிலையை மாற்றி, அந்தந்த மாவட்ட முதன்மை கல்வி அலுவலர்களே வழங்கலாம் என்ற அரசாணையை இச்சங்கம் பெற்றுத்தந்துள்ளது.
• நடைமுறையில் உள்ள 7-ஆவது ஊதியக் குழுவின் பரிந்துரைப்படி, போக்குவரத்து ஊர்திப்படியினை ரூ. 1000-லிருந்து ரூ. 2500-ஆக உயர்த்தி வழங்க இச்சங்கம் நடவடிக்கை மேற்கொண்டது.
• இலவச பேருந்துப் பயண அட்டை இருந்தாலும், பார்வையற்ற அரசு ஊழியர்கள் போக்குவரத்து ஊர்திப்படி பெறலாம் என்ற அரசுக் கடிதத்தினை இச்சங்கம் கடந்த 2016-ஆம் ஆண்டு மாற்றுத்திறனாளிகளுக்கான மாநில ஆணையர் மூலம் உறுதிப்படுத்தியது.

இவை தவிர, பார்வையற்ற ஆசிரியர்களுக்குப் பயனளிக்கும் இன்னும் பல கோரிக்கைகளை இச்சங்கம் தொடர்ச்சியாக மைய, மாநில அரசுகளிடம் வலியுறுத்தி வருகிறது.
 
பார்வையற்ற ஆசிரியர்களுக்கு மட்டுமல்லாமல், பார்வையற்ற மாணவர்கள் நலனிலும் இச்சங்கம் அக்கறை கொண்டுள்ளது. அவர்கள் தொடர்பான கோரிக்கைகளை அரசிடம் வலியுறுத்துவது, அவர்களுக்கான போட்டிகளை அவ்வப்போது நடத்துவது போன்றவை மட்டுமின்றி, அதிக மதிப்பெண் பெறுபவர்களுக்குப் பரிசுகளும் இச்சங்கத்தால் வழங்கப்படுகின்றன.
 
ஆசிரியர்கள்-அரசு ஊழியர்கள் கூட்டமைப்பான ‘ஜாக்டோ-ஜியோ’ அமைப்பில் உறுப்பினராக இணைந்திருக்கும் இச்சங்கம், போராட்டக் களத்திலும் தன்னை நிலைநிறுத்தி வருகிறது. பார்வையற்ற ஆசிரியர்களுக்குப் பணியிடங்களிலும், நிர்வாக ரீதியாகவும் ஏற்படும் பல சிக்கல்களையும் இச்சங்கம் தீர்த்துவைத்துள்ளது.
 
உறுப்பினராக
  நிரந்தர ஆசிரியர் பணியில் இருக்கும் பார்வையற்றவரா நீங்கள்?  இச்சங்கத்தில் நீங்கள் உறுப்பினராக விரும்புகிறீர்களா? மேலே கூறப்பட்ட கிளைகளில், உங்களுக்கு அருகிலிருக்கும் கிளைத் தலைமையை அணுகி நீங்கள் இச்சங்கத்தின் உறுப்பினராகலாம்.
 
தொடர்புக்கு: 8098944620 (வெங்கடேசன், சங்கப் பொதுச்செயலர்)
மின்னஞ்சல்: [email protected]
--
(கட்டுரையாளர் பார்வையற்ற ஆசிரியர்கள் சங்கத்தின் மேற்கு மண்டலக் கிளைத் தலைவர். முடக்குறிச்சி அரசு ஆண்கள் மேல்நிலைப்பள்ளியின் முதுநிலை தமிழாசிரியர்).
தொடர்புக்கு: 9994080153